Wyrok WSA w Krakowie z dnia 29 października 2015 r., sygn. III SA/Kr 422/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący NSA Krystyna Kutzner Sędziowie WSA Bożenna Blitek (spr.) WSA Maria Zawadzka Protokolant starszy referent Renata Nowak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 października 2015 r. sprawy ze skargi G. R. "A" na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 26 lutego 2015 r. nr [ ] w przedmiocie kary pieniężnej skargę oddala

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] 2014 r. nr [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego nałożył na G. R., prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą G. R. "A", karę pieniężną w wysokości 8000 zł. Organ I instancji podał, że w dniu 16 września 2014 r., w miejscowości S, przeprowadzono kontrolę drogową autobusu marki Setra o nr rej. [...], którym dowożono dzieci do Zespołu Szkół Podstawowo-Gimnazjalnych w S w ramach prowadzonej przez G. R. działalności gospodarczej, na podstawie umowy nr [...] zawartej z Wójtem Gminy S. W trakcie czynności kontrolnych kierowca nie okazał zezwolenia na wykonywanie regularnego specjalnego przewozu drogowego osób.

W odwołaniu od powyższej decyzji organu I instancji G. R. wniosła o jej uchylenie i umorzenie postępowania bądź ewentualnie o uchylenie decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi I instancji. Decyzji organu I instancji odwołująca się zarzuciła naruszenie art. 7, art. 77 i art. 80 Kodeksu postępowania administracyjnego poprzez niezebranie i nierozpatrzenie w sposób wyczerpujący materiału dowodowego w niniejszej sprawie, art. 107 Kpa poprzez niedostateczne i niepełne uzasadnienie decyzji, z której w żaden sposób nie wynika w związku z jakimi ustaleniami organ administracyjny podjął zaskarżoną decyzję oraz na jakiej podstawie prawnej została ona oparta. Zdaniem odwołującej się, doszło również do naruszenia art. 92c ust. 1 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym w związku z art. 4 pkt 9 tej ustawy, poprzez nałożenie na odwołującą się kary pieniężnej i uznanie wykonywanych przez nią jazd i przewożenie dzieci jako przewozów regularnych specjalnych w sytuacji, kiedy noszą one cechy przewozów okazjonalnych. G. R. zarzuciła również naruszenie art. 18 ust. 1 i ust. 2 ustawy o transporcie drogowym, poprzez przyjęcie, że wykonywany przez nią w dniu 16 września 2014 r. transport drogowy wymagał zezwolenia specjalnego w sytuacji, gdy dogłębna analiza stanu faktycznego oraz obowiązujących przepisów prawa pozwala przyjąć, że zezwolenie takie nie było wymagane bowiem przewóz dzieci do szkół wykonywany na podstawie umowy cywilnej zawartej przez przewoźnika z gminą jest przewozem okazjonalnym nie wymagającym takiego zezwolenia. W ocenie odwołującej się kontrolowany przejazd został nieprawidłowo zakwalifikowany przez Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego jako przewóz regularny, podczas gdy miał on charakter przewozu okazjonalnego. G. R. wskazała, że rozkład jazdy załączony do umowy na dowóz dzieci do szkoły zawartej z Gminą S jest tylko rozkładem informacyjnym, który ulega zmianie praktycznie każdego dnia, gdyż zależy on przede wszystkim od planu zajęć uczniów, ilości godzin lekcyjnych (wydłużanych lub skracanych). Odwołująca się stwierdziła, że zajęcia są wydłużane lub skracane z uwagi na różne uroczystości takie jak Dzień Dziecka, Dzień Nauczyciela, rekolekcje, święta, ferie.