Wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 września 2015 r., sygn. VII SA/Wa 2151/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Małgorzata Jarecka (spr.), Sędziowie sędzia WSA Bogusław Cieśla, sędzia WSA Krystyna Tomaszewska, Protokolant spec. Agnieszka Wrzodak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 września 2015 r. sprawy ze skargi W. P. i A. P. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] sierpnia 2014 r. znak: [...] w przedmiocie uchylenia decyzji i przekazania organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] marca 2014 r. nr [...] [...] Wojewódzki Konserwator Zabytków, na podstawie art. 155 i 104 kodeksu postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r. poz. 267), po rozpoznaniu wniosku W. P. z dnia 25 lutego 2014 r., odmówił zmiany własnej decyzji z dnia [...] marca 2011 r. nr [...], odmawiającej zezwolenia na wykonanie robót budowlanych, polegających na przeprowadzeniu prac remontowych budynku dawnej piekarni (wymianie pokrycia dachowego i odnowieniu elewacji), położonego na dz. nr [...] przy ul. [...] w [...].

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że W. P. (właściciel ww. nieruchomości) pismem z dnia 25 lutego 2014 r. zwrócił się o zmianę decyzji z dnia [...] marca 2011 r. nr [...], na "taką, która będzie umożliwiała wykonanie prac remontowych dachu i elewacji i nie będzie zmuszała właściciela do działań zmierzających do rozbiórki legalnie istniejącego obiektu - budynku byłej piekarni, co prawda obiektu nieużytkowanego, ale nadającego się do remontu i budowy dwukondygnacyjnej kamienicy z poddaszem krytym dachem dwuspadowym o kącie nachylenia 45 stopni". W dalszej części podania wnioskodawca wskazał, że podlegający zainwestowaniu obiekt nie jest zabytkiem, zaś wpis do rejestru zabytków układu urbanistycznego, na obszarze którego obiekt się znajduje, nie czyni go automatycznie zabytkiem. W ocenie wnioskodawcy ponadto objęcie ochroną układu urbanistycznego nie oznacza samo przez się, że ochrona ta rozciąga się na poszczególne elementy tego układu. W związku z powyższym wskazano we wniosku na brak podstaw do zastosowania przez organ konserwatorski rozszerzającej i niedopuszczalnej w tym przypadku wykładni przepisu art. 36 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Podkreślono, iż życzenie śmierci technicznej obiektu i zastąpienia nową zabudową nie ma uzasadnionych podstaw prawnych; obiekt wybudowany został legalnie i kwestionowanie jego istnienia z uwagi na to, że jest bezstylowym pawilonem, degradującym przestrzeń miejską, jest niezgodne z prawem. Wskazano ponadto na istotną rolę interesu jednostki w przedmiotowej sprawie, który - w ocenie wnioskodawcy - nie może być traktowany jako podrzędny wobec interesu społecznego.