Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 6 sierpnia 2015 r., sygn. II SA/Ol 594/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzenna Glabas (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Hanna Raszkowska Sędzia WSA Ewa Osipuk Protokolant Specjalista Małgorzata Krajewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 sierpnia 2015 r. sprawy ze skargi spółki A na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie wynagrodzenia za dozór pojazdów - zawieszenia postępowania I. uchyla zaskarżone postanowienie oraz utrzymane nim w mocy postanowienie organu I instancji; II. orzeka, że zaskarżone postanowienie nie podlega wykonaniu; III. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącej kwotę 357 zł (trzysta pięćdziesiąt siedem złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem z dnia "[...]", nr "[...]" Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpatrzeniu zażalenia "[...]" (dalej jako: Spółka), utrzymało w mocy postanowienie Starosty z dnia "[...]", którym organ I instancji zawiesił postępowanie

z wniosku Spółki o przyznanie wynagrodzenia za dozór (holowanie i przechowywanie pojazdów) do czasu orzeczenia przepadku pojazdów na rzecz Powiatu.

W motywach rozstrzygnięcia wyjaśniono, że organ I instancji prowadzi postępowanie z 5 wniosków Spółki o przyznanie wynagrodzenia za dozór, holowanie

i przechowywanie pojazdów, które postanowił rozpoznać łącznie. Pojazdy wymienione we wnioskach były usuwane z drogi w latach 2003 -2011. Starosta uznał, że aby móc orzec o kosztach przechowywania, Powiat musi stać się właścicielem przedmiotowych pojazdów. Dlatego rozpatrzenie wniosków zależne jest od rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego, jakim jest orzeczenie o przepadku (lub nie) pojazdów na rzecz Powiatu.

W zażaleniu na to postanowienie Spółka zarzuciła naruszenie art. 102 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jednolity Dz. U. z 2014r. poz. 1619 ze zm.), dalej jako: "u.p.e.a". Przywołała tezę uchwały siedmiu sędziów NSA z dnia 29 listopada 2010r., sygn. I OPS 1/10, zgodnie