Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 19 sierpnia 2015 r., sygn. III SA/Gd 496/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bartłomiej Adamczak, Sędziowie Sędzia WSA Felicja Kajut (spr.), Sędzia WSA Jolanta Górska, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Agnieszka Januszewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 sierpnia 2015 r. spraw ze skarg I. T. i K. T.i na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 4 maja 2015 r. nr[...]; nr [...] w przedmiocie zasiłku okresowego oddala skargi.

Uzasadnienie

Zaskarżonymi decyzjami z dnia 4 maja 2015 r. (nr [...], nr [...]) Samorządowe Kolegium Odwoławcze uchyliło decyzje Prezydenta Miasta z dnia 7 sierpnia 2014 r. nr [...] i z dnia 19 sierpnia 2014 r. nr [...], odmawiające I. T. i K. T. przyznania zasiłków okresowych, oraz przekazało sprawy do ponownego rozpatrzenia.

W sprawach zaistniały następujące okoliczności faktyczne i prawne:

Decyzjami z dnia 7 i 19 sierpnia 2014 r. (nr [...], nr [...]) Prezydent Miasta odmówił I. i K. małżonkom T. przyznania pomocy w postaci zasiłku okresowego. Jako podstawę prawną decyzji powołano art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t.j.: Dz. U. z 2013 r. poz. 267 ze zm.) - dalej: "k.p.a.", art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 4, art. 7, art. 8, art. 11 ust. 2, art. 17 ust. 1 pkt 4 i ust. 2 pkt 1, art. 38 i art. 106 ust. 4 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j.: Dz. U. z 2013 r. poz. 182 ze zm.). Decyzje dotyczyły wniosków złożonych w miesiącach: czerwiec i lipiec 2014 r.

W uzasadnieniach organ wskazał, że dochód rodziny w miesiącach poprzedzających złożenie wniosków wyniosło odpowiednio: w maju i w czerwcu 2014 r. po 1.474,32 zł zaś kryterium dochodowe uprawniające do świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej wynosi 1.824 zł.

Odmowa przyznania zasiłków okresowych została podjęta w związku z art. 11 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej, po ustaleniu przez organ pomocy społecznej, że rodzina nie wykorzystuje własnych możliwości i uprawnień, a także nie podejmuje wystarczających wysiłków w celu rozwiązania własnej trudnej sytuacji materialnej. Organ wskazał, że K. T. nie podjął kroków związanych z przyznaniem świadczenia pielęgnacyjnego na córkę A., ani w sprawie zasiłku pielęgnacyjnego dla A. T. Jego córka M. nie podejmuje i nie poszukuje pracy, tłumacząc się koniecznością sprawowania opieki nad matką. W ocenie organu opieka jednego z członków rodziny nad osobami niepełnosprawnymi w rodzinie jest wystarczająca, zaś M. T. powinna podjąć kroki w celu znalezienia pracy, czego nie chce uczynić. Istnieje możliwość skorzystania przez rodzinę z usług opiekuńczych. Organ wyjaśnił, że pomoc społeczna nie może stanowić źródła utrzymania, a prawo do świadczeń uwarunkowane jest aktywnością osób korzystających z pomocy społecznej w zakresie rozwiązywania trudnej sytuacji materialnej. Rodzina wnioskodawców zamiast starać się poprawić swoja sytuację i korzystać ze stosownych projektów wspomagających, wciąż oczekuje pomocy ze strony tutejszego ośrodka pomocy społecznej.