Wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 czerwca 2015 r., sygn. III SA/Wa 2830/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Alojzy Skrodzki, Sędziowie sędzia WSA Ewa Radziszewska-Krupa (sprawozdawca) sędzia WSA Waldemar Śledzik, Protokolant starszy referent Karol Kodym, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 czerwca 2015 r. sprawy ze skargi E. sp. z o.o. z siedzibą w W. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 12 maja 2014 r. nr IPPB3/423-141/14-2/AG w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych 1) uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną, 2) stwierdza, że uchylona interpretacja indywidualna nie może być wykonana w całości, 3) zasądza od Ministra Finansów na rzecz E. sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 200 zł (słownie: dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

I. Stan sprawy przedstawia się następująco:

1. E. sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej zwana: "Skarżącą") we wniosku o udzielnie interpretacji indywidulanej przedstawiła zdarzenie przyszłe z którego wynika, iż planuje przejąć od spółki, w której posiada udziały, dług wynikający z zawartych przez tę spółkę umów pożyczki. Przejecie to ma nastąpić na podstawie art. 519 § 1 i 2 pkt 2 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. 1964r. Nr 16, poz. 93 ze zm.; dalej zwany: "k.c."). W zamian za przejęcie długu, Skarżąca otrzyma od spółki zapłatę w kwocie równej należności głównej długu wraz z odsetkami. Po stronie Spółki wystąpi zatem zwiększenie aktywów i pasywów, które będzie równe, co do kwoty, w związku z czym nie powstanie różnica ujemna bądź dodatnia. Opisana transakcja będzie miała charakter bilansowy.

Spółka, w związku z tym, zapytała: czy w związku z ww. transakcją przejęcia długu nie powstanie u niej obowiązek rozpoznania przychodu podatkowego na gruncie ustawy z 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011r. Nr 74, poz. 397 ze zm.; dalej zwana: "u.p.d.p.")?

Zdaniem Spółki u.p.d.p. odnosi się do przychodu podatkowego, bowiem art. 12 u.p.d.p. wskazuje, które kategorie są traktowane, jako taki przychód, a które nie. Ww. ustawa nie zawiera definicji legalnej przychodu, a z poglądów doktryny prawa podatkowego wynika, że przychodem podatkowym jest trwale zwiększenie majątku podatnika, które może wyrażać się w zwiększeniu jego aktywów lub zmniejszeniu pasywów (w kategoriach bilansowych). O tym czy po stronie Skarżącej powstanie obowiązek rozpoznania przychodu podatkowego na gruncie u.p.d.p. rozstrzygnie trwałe zwiększenia majątku. Skarżąca na potwierdzenie argumentacji wskazała interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 5 maja 2011r. nr IBPBI/2/423-179/11/MO, z której wynika, że o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje jego definitywny charakter, w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa osoby prawnej. Otrzymane świadczenie może być uznane za przychód, jeżeli ma charakter definitywny, ostateczny i pewny w tym znaczeniu, że podatnik uzyskuje swobodę dysponowania określonym świadczeniem lub środkami pieniężnymi.