Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 25 czerwca 2015 r., sygn. II SA/Ol 384/15

Dnia 25 czerwca 2015 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Hanna Raszkowska Sędziowie sędzia WSA Tadeusz Lipiński (spr.) sędzia WSA Adam Matuszak Protokolant specjalista Wojciech Grabowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 czerwca 2015 roku sprawy ze skargi Spółki A na decyzję Inspektora Transportu Drogowego z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym - oddala skargę.

Uzasadnienie

Z przekazanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie akt sprawy wynika, że Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego ponownie rozpoznając sprawę decyzją z dnia "[...]" nałożył karę pieniężną w wysokości 9900 zł za naruszenie przez spółkę A, przepisów o transporcie drogowym, tj. za skrócenie dziennego czasu odpoczynku, przekroczenie maksymalnego dziennego czasu prowadzenia pojazdu, a także za nierejestrowanie za pomocą urządzenia rejestrującego lub cyfrowego urządzenia rejestrującego na wykresówce lub karcie kierowcy wskazań w zakresie prędkości pojazdu, aktywności kierowcy i przebytej drogi. Organ wskazał, że w dniu 23 maja 2014 r. na drodze krajowej nr "[...]" w A przeprowadził kontrolę zespołu pojazdowego składającego się z ciągnika siodłowego marki A o nr. rej. "[...]" wraz z naczepą o nr. rej. "[...]". Zespołem pojazdowym kierował D. O., wykonując międzynarodowy transport drogowy rzeczy w imieniu przedsiębiorcy: A. Podczas kontroli stwierdzono takie naruszenia wymogów dotyczących transportu drogowego, które stały się podstawą do nałożenia kary określonej w sentencji decyzji.

Odwołanie od ww. decyzji wniosła spółka A. Odwołujący stwierdził, że organ I instancji nie dopuścił wniosków dowodowych mających na celu udowodnienie braku wpływu strony na naruszenia.

Strona podniosła, że naruszenia określone lp. 6.2.1 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym wynikały z samowolnego działania kierowcy, który przestawił pojazd samochodowy, mimo tego, że w bezpośredniej bliskości byli inni kierowcy, którzy mogli dokonać podjazdu w sposób zgodny z przepisami, a także że kierowca nie zgadza się ze stwierdzonymi naruszeniami, na co dowodem ma być odwołanie do Sądu Rejonowego. Odwołująca wskazała ponadto, że organ I Instancji powołuje się na kontrolę drogową pojazdu należącego do przedsiębiorcy, w którym według niego stwierdzono podobne naruszenia. Strona zaznaczyła, że we wskazanej przez organ decyzji nie stwierdzono takich naruszeń. Odnośnie do naruszeń dotyczących skrócenia dziennego czasu odpoczynku i przekroczenia maksymalnego dziennego czasu prowadzenia pojazdu odwołująca podniosła, że stwierdzenie naruszeń było możliwe dzięki uznaniu, że osobą prowadzącą pojazd był D. O., co zostało wedle strony uznane przez organ bez odpowiednich dowodów.