Wyrok WSA w Warszawie z dnia 19 maja 2015 r., sygn. VI SA/Wa 3793/14

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Danuta Szydłowska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Piotr Borowiecki Sędzia WSA Marzena Milewska-Karczewska Protokolant sekr. sąd. Eliza Mroczek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 maja 2015 r. sprawy ze skargi P. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na postanowienie Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej z dnia [...] września 2014 r. nr [...] w przedmiocie niedopuszczalności odwołania oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem z dnia [...] września 2014 r. Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej, na podstawie art. 134 w związku z art. 123 Kpa w związku z art. 206 ust. 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (Dz. U: z 2014 r., poz. 243) po rozpoznaniu wniosku P. Sp. z o.o. z siedzibą w W. o ponowne rozpatrzenie sprawy rozstrzygniętej decyzją Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej z dnia [...] grudnia 2013 r. nr [...], stwierdził niedopuszczalność odwołania.

W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia organ przypomniał przebieg postępowania w sprawie wyjaśniając m. in., że w związku ze stwierdzeniem istnienia przesłanek o których mowa w art. 123 ust. 1 pkt 1 i 3 Pt. decyzją z dnia [...] grudnia 2013 r. nr [...] dokonał zmiany Rezerwacji częstotliwości na rzecz [...].

Prezes UKE dokonał analizy normy art. 134 kpa, zgodnie z którą " organ odwoławczy stwierdza w drodze postanowienia niedopuszczalność odwołania oraz uchybienie terminu do wniesienia odwołania. Postanowienie w tej sprawie jest ostateczne", i wyjaśnił, iż niedopuszczalność odwołania może wynikać z przyczyn przedmiotowych, jak też z przyczyn podmiotowych

Następnie organ przytoczył stanowisko orzecznictwa oraz doktryny dotyczące art. 28 kpa i stwierdził, że w niniejszej sprawie zachodzi podmiotowa przyczyna niedopuszczalności odwołania w postaci braku uprawnienia do wniesienia środka zaskarżenia.

W ocenie Prezesa UKE, interes prawny w postaci możliwości ubiegania się o rezerwację określonych częstotliwości nie może przejawiać się jedynie w możliwości hipotetycznej, ewentualnej, nieznajdującej jednoznacznego, pewnego i sprawdzalnego potwierdzenia w okolicznościach faktycznych, będących przesłankami stosowania przepisów prawa regulujących instytucję rezerwacji częstotliwości. Organ stwierdził, że posiadanie określonych, jak największych zasobów częstotliwości przez operatora telekomunikacyjnego należy do żywotnych interesów takiego operatora, ponieważ z zasady umożliwia świadczenie zaawansowanych usług telekomunikacyjnych o lepszych parametrach i o lepszej jakości, a więc umożliwia takiemu przedsiębiorcy zdobycie przewagi konkurencyjnej i w rezultacie powiększenie zysków. Jednakże sama potrzeba posiadania i korzystania z takich zasobów częstotliwości nie może być uznawana za interes prawny. Nie istnieje bowiem taki przepis prawa, który przyznawałby bezpośrednio danemu przedsiębiorcy telekomunikacyjnemu roszczenie o zarezerwowanie na jego rzecz ściśle określonych zasobów częstotliwości lub w inny sposób gwarantował ich uzyskanie. Oznacza to, że sama potrzeba posiadania jak największych zasobów częstotliwości może być rozpatrywana jedynie w kategoriach majątkowego interesu przedsiębiorcy telekomunikacyjnego, nie znajdującego oparcia w przepisach prawa, a zatem w kategoriach interesu faktycznego. Prezes UKE podkreślił, że Pt nie przewiduje prawa do dostępności zasobów częstotliwości, a jedynie prawo do ubiegania się o wolne zasoby (art. 116 ust. 1 Pt).