Wyrok WSA w Warszawie z dnia 18 marca 2015 r., sygn. VII SA/Wa 2051/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Jarecka, Sędzia WSA Mariola Kowalska (spr.), Sędzia WSA Justyna Mazur, Protokolant st. ref. Jakub Szczepkowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 marca 2015 r. sprawy ze skargi A. H. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lipca 2014 r.; znak: [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji skargę oddala

Uzasadnienie

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego (dalej GINB) decyzją z dnia [...] lipca 2014 r. znak: [...] - po rozpatrzeniu wniosku A. H. o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją GINB z dnia [...] maja 2014 r. znak: [...] odmawiającą stwierdzenia na wniosek A. H. nieważności decyzji Wojewody [...] z dnia [...] marca 2012 r. znak: [...] uchylającej decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] października 2011 r. znak: [...] wnoszącą sprzeciw w sprawie zgłoszenia A. H. z dnia [...] października 2011 r. zamiaru wykonania robót budowlanych polegających na zabudowie tarasu z przeznaczeniem na oranżerię w budynku przy ul. C. [...] w [...], działka nr ew. [...], obręb [...] i umarzającej postępowanie organu pierwszej instancji - utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu ww. decyzji z dnia [...] lipca 2014 r. GINB wskazał, że brak jest podstaw do wydania rozstrzygnięcia odmiennego niż zawarte w decyzji GINB z dnia 12 maja 2014 r., gdyż kontrolowana decyzja Wojewody [...] z dnia [...] marca 2012 r. nie jest dotknięta żadną z wad wymienionych w art. 156 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267 ze zm.), dalej k.p.a., w szczególności wadą rażącego naruszenia prawa. Wyjaśnił, że stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej jest nadzwyczajnym środkiem jej wzruszenia. Z uwagi na okoliczność, że instytucja ta stoi w opozycji do jednej z podstawowych zasad postępowania administracyjnego, a mianowicie zasady trwałości decyzji administracyjnych wyrażonej w art. 16 k.p.a. może ona być stosowana jedynie po zaistnieniu enumeratywnie wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a. przesłanek. Wskazał, że postępowanie nieważnościowe jest samodzielnym postępowaniem administracyjnym ograniczonym do oceny legalności decyzji w aspekcie stanu prawnego i faktycznego istniejącego w dacie jej wydania. Organ nie orzeka zatem co do istoty sprawy rozstrzygniętej w badanej decyzji, lecz jako organ kasacyjny w oparciu o zamknięty materiał dowodowy weryfikuje samo orzeczenie.