Wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 marca 2015 r., sygn. I SA/Wa 3248/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożena Marciniak Sędziowie: WSA Emilia Lewandowska WSA Gabriela Nowak (spr.) Protokolant referent stażysta Joanna Kicińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 marca 2015 r. sprawy ze skargi W. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] września 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania prawa użytkowania wieczystego oddala skargę.

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. decyzją z dnia [...] września 2014 r. nr [...] utrzymało w mocy decyzję Prezydenta W. z dnia [...] stycznia 2014 r. nr [...] odmawiającą W. K. przyznania prawa użytkowania wieczystego do gruntu nieruchomości położonej w W. przy ul. [...] (obecnie ul. [...]) o pow. [...] m2, oznaczonego jako działka ewidencyjna nr [...] o pow. [...] m2 i nr [...] o pow. [...] m2 z obrębu [...].

Decyzja wydana została w następującym stanie faktycznym i prawnym:

W. K. wystąpiła w dniu 4 marca 1949 r., w trybie art. 7 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279), powoływanego dalej jako "dekret", z wnioskiem o ustanowienie prawa własności czasowej do gruntu przedmiotowej nieruchomości wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do złożenia tego wniosku.

Prezydent W. decyzją z dnia [...] stycznia 2014 r. nr [...], działając na podstawie art. 7 ust. 1 i 2 dekretu, odmówił W. K. (następcy prawnemu wnioskodawczyni), przyznania prawa użytkowania wieczystego do ww. gruntu. W uzasadnieniu decyzji organ podał, że z zaświadczenia Sądu Grodzkiego w W. Oddział Ksiąg Wieczystych z dnia 22 września 1948 r. wynika, że tytułu własności nieruchomości nr hip. [...] uregulowany był na imię W. i W. K. w równych częściach niepodzielnie odnośnie wchodzącej w skład przedmiotowej nieruchomości działki nr ewid. [...] liczącej [...] m2 powierzchni. Nieruchomość ta znajdowała się na terenie objętym działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. i objęta została w posiadanie gminy W. w dniu 16 sierpnia 1948 r., tj. z dniem ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym nr 20 Rady Narodowej i Zarządu Miejskiego W. Termin do złożenia wniosku upływał zatem w dniu 16 lutego 1949 r. Z kolei wniosek w trybie przepisów dekretu wniesiono w dniu 4 marca 1949 r., czyli po upływie ww. terminu, zawierając w nim wniosek o przywrócenie terminu do jego złożenia. Organ podał, że termin wynikający z art. 7 dekretu jest terminem prawa materialnego, a tym samym nie ma do niego zastosowania procedura przywracania terminów przewidziana w art. 58-60 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267), powoływanej dalej jako "k.p.a." Terminu tego nie można było przywracać także pod rządami przepisów art. 41-43 rozporządzenia Prezydenta RP z dnia 22 marca 1928 r. o postępowaniu administracyjnym (Dz. U. Nr 36, poz. 341 ze zm.). Konsekwencją bowiem materialnoprawnego charakteru terminu dekretowego jest jego prekluzyjność, co powoduje wygaśnięcie roszczenia w przeciwieństwie do terminów procesowych, które są z reguły przywracalne. Z upływem zatem terminu na złożenie wniosku dekretowego wygasło uprawnienie do uzyskania prawa własności czasowej w trybie dekretu. Organ podał, że wprawdzie obecnie obowiązuje przepis art. 214 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.), powoływanej dalej jako "u.g.n.", zgodnie z którym osobom, których prawa wygasły na podstawie przepisów ustawy wymienionej w art. 241 pkt 1, może zostać zwrócona jedna nieruchomość pod warunkiem złożenia przez nich lub ich następców prawnych wniosków w terminie do 31 grudnia 1988 r., jednak w niniejszej sprawie W. K. we wniosku z dnia 4 marca 1949 r. powołała się na dekret z dnia 26 października 1945 r., wobec czego rozpatrzono go na podstawie przepisów tego aktu prawnego. W tej sytuacji, skoro wniosek złożony został po terminie, zbędnym było badanie czy zostały spełnione pozostałe przesłanki ustanowienia prawa zawarte w przepisie art. 7 dekretu. Powyższe skutkowało odmową ustanowienia prawa użytkowania wieczystego na rzecz następcy prawnego byłej właścicielki.