Postanowienie WSA w Poznaniu z dnia 5 marca 2015 r., sygn. II SAB/Po 21/13

Prawo pomocy; Inne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Jakub Zieliński po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 5 marca 2015 r. wniosku C. K. o zmianę postanowienia z dnia 24 lipca 2014 r. i przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi C. K. na bezczynność Burmistrza Miasta i Gminy P. w przedmiocie ochrony zwierząt postanawia odmówić zmiany postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 24 lipca 2014 r. o odmowie przyznania C. K. prawa pomocy. /-/ J. Zieliński

Uzasadnienie

Prawomocnym postanowieniem z dnia 24 lipca 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu ponownie odmówił przyznania w przedmiotowej sprawie skarżącej C. K. prawa pomocy poprzez zwolnienie od kosztów sądowych i przyznanie pełnomocnika z urzędu.

W uzasadnieniu Sąd wyjaśnił, że w jego ocenie, skarżąca nie wskazała okoliczności uzasadniających przyznania jej wnioskowanego prawa pomocy. Nie wykazała bowiem, iż jej sytuacja materialna uniemożliwia jej ponoszenie jakichkolwiek kosztów postępowania lub pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Skarżąca nadesłała dokładne wyliczenia comiesięcznych niezbędnych (minimalnych) wydatków związanych z prowadzeniem gospodarstwa domowego oraz ponoszeniem kosztów leczenia, z których wynika, że wydatki te w całości pokrywają się z kwotą uzyskiwanej przez skarżącą emerytury ([...] zł), jednak z nadesłanych przez skarżącą wyciągów z jej rachunku bankowego z okresu od grudnia 2013 do maja 2014 r. wynika, iż skarżąca w każdym z tych miesięcy posiadała na rachunku saldo dodatnie, które m.in. odpowiednio w dniach: 31 marca 2014 r. wyniosło [...] zł, 30 kwietnia 2014 r. wynosiło [...] zł, a w dniu 4 czerwca 2014 r. wyniosło [..] zł. Z powyższego, zdaniem Sądu, wynika, że skarżąca posiada oszczędności w kwocie umożliwiającej jej ponoszenie kosztów postępowania oraz ponoszenie kosztów profesjonalnego zastępstwa procesowego; posiadane przez skarżącą środki oraz stały dochód w postaci emerytury uniemożliwia zaliczenie jej do osób żyjących w ubóstwie; skarżąca przy tym sama przyznała w swoim wniosku z dnia 19 maja 2014 r., iż osiągane przez nią dochody (emerytura) są zbyt wysokie, aby mogła ubiegać się o przyznanie je świadczeń z pomocy społecznej. Ponadto Sąd stwierdził, że skarżąca podniosła, iż brakuje jej środków na konieczne zabiegi i operacje, ale nie wykazała, iż za te bliżej nieokreślone zabiegi musi zapłacić z własnych środków - nie będą one refundowane z powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego.