Wyrok WSA w Łodzi z dnia 12 marca 2015 r., sygn. III SA/Łd 20/15

Dnia 12 marca 2015 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Nowacki, Sędziowie Sędzia WSA Ewa Cisowska - Sakrajda (spr.), Sędzia WSA Monika Krzyżaniak, , Protokolant Sekretarz sądowy - Dorota Czubak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 marca 2015 roku sprawy ze skargi W. F. oraz małoletnich S. U., M. U., K. F. i N. F. reprezentowanych przez przedstawicielkę ustawową W. F. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] r. Wojewoda [...] utrzymał w mocy decyzję Wójta Gminy B. z dnia [...] r. o wymeldowaniu W.F. wraz z małoletnimi dziećmi S.U. i M.U. z pobytu stałego w miejscowości B. ul. A. 15B.

W uzasadnieniu tej decyzji - podzielając stanowisko organu pierwszej instancji, że nieruchomość położona w miejscowości B. przy ul. A. 15B nie stanowi centrum życiowe W.F. i jej dzieci S.U. i M.U. - wyjaśnił, że skarżąca opuściła tę posesję w listopadzie 2010 r. Nie przebywa i nie realizuje tam swoich potrzeb życiowych. Wynika to zarówno z oświadczenia wnioskodawcy, jak i z dokumentów sądowych załączonych do akt sprawy. W aktach brak jest jakichkolwiek dowodów świadczących o tym, by W.F. została zmuszona do opuszczenia nieruchomości bądź usunięta z niej siłą. Tym twierdzeniom zaprzecza załączony do akt sprawy wniosek skarżącej do sądu o podział majątku (z dnia 7 kwietnia 2014 r.), w którym jej pełnomocnik przedstawił stan faktyczny, odpowiadający wyjaśnieniom S.F., składanym w postępowaniu meldunkowym. Z wniosku tego wynika, że "(...) odkąd w listopadzie 2010 r. wnioskodawczyni (Pani W.F.) wyprowadziła się ze wspólnego domu uczestników, nieruchomość gruntowa (sporna posesja) jest zajmowana wyłącznie przez uczestnika (Pana S.F.). Wnioskodawczyni zamieszkała na stałe w Ł., gdzie mieszka ze wspólnymi małoletnimi dziećmi uczestników oraz nowym partnerem i dwójką synów z nowego związku (S. i M.U.)". W okolicznościach faktycznych tej sprawy oczywistym jest brak jakiegokolwiek związku przyczynowego pomiędzy opuszczeniem przez skarżącą miejsca zameldowania, a dokonaniem wymiany zamka. Nie ma znaczenia dla spełnienia przesłanki opuszczenia lokalu wymiana przez S.F. w maju 2014 r. (po wydaniu pierwszej decyzji o wymeldowaniu) zamku w drzwiach do budynku. Organ drugiej instancji wskazał także, iż z dokumentacji nie wynika, aby skarżąca podejmowała jakiekolwiek próby ponownego zamieszkania w spornej posesji ani też, aby zgłaszała w organach ścigania fakt utrudniania jej dostępu do nieruchomości. Brak powiadomienia pełnomocnika skarżącej o podejmowanych czynnościach dowodowych, przed wydaniem pierwszej decyzji organu meldunkowego, nie wynikał z nieprawidłowych działań organu meldunkowego, lecz z przesłania pełnomocnictwa przez pełnomocnika do niewłaściwego organu (Urząd Gminy w B. w województwie z.). Skarżąca była informowana o podejmowanych czynnościach dowodowych przed wydaniem pierwszej decyzji osobiście, natomiast w ponownie prowadzonym postępowaniu przez pełnomocnika strony. Ponadto podczas całego postępowania wyjaśniającego była wzywana do złożenia wyjaśnień zarówno przez organ meldunkowy gminy B., jak i gminy Ł. w ramach pomocy prawnej. W ramach pomocy prawnej przeprowadzono kontrolę meldunkową pod adresem: Ł., ul. B. 3 m [...] na okoliczność przebywania tam W.F. W protokole z dnia 2 kwietnia 2014 r. odnotowano zapis, że "obecna w lokalu W.F. podaje, że w kontrolowanym mieszkaniu przebywa od listopada - grudnia 2011 r. Ponadto podaje, że w sprawie złożenia wyjaśnień do sprawy meldunkowej zgłosi się osobiście do urzędu w tym tygodniu". Pomimo złożonej deklaracji, jednakże nie stawiła się. Pismem z dnia 8 kwietnia 2014 r. została wezwana do stawienia się w Urzędzie Miasta Ł., jednakże bezskutecznie. Została nadto wezwana pismem z dnia 1 lipca 2014 r. do stawienia się w Urzędzie Gminy B. w celu złożenia wyjaśnień osobiście, o czym powiadomiono jej pełnomocnika. Skarżąca nie stawiła się ani też nie odniosła się do tego faktu w jakikolwiek sposób. Skarżąca podczas postępowania wyjaśniającego była zawiadamiana najpierw osobiście, a następnie przez pełnomocnika o kolejnych terminach przeprowadzania dowodów w sprawie, jak również o jej prawach wynikających z art. 10 k.p.a. Podczas prowadzonego postępowania wyjaśniającego, poza odwołaniami od kolejnych decyzji, skarżąca nie brała czynnego udziału (także przez pełnomocnika) w przeprowadzaniu dowodów, co może świadczyć o małym zaangażowaniu w wyjaśnienie sprawy. Skarżącą reprezentował zawodowy pełnomocnik, którego rola wiąże się z odpowiedzialnością za przebieg sprawy. Pełnomocnik z założenia, przejmując aktywną rolę za klienta, winien starać się czynnie uczestniczyć w przeprowadzaniu dowodów, a także sam je powoływać, aby móc udowodnić swoje żądania. Z tych też względów organ drugiej instancji uznał, że odwołania składane przez pełnomocnika skarżącej, miały na celu jedynie utrzymanie zameldowania, które w rzeczywistości było fikcyjne. Skarżąca opuściła swoje miejsce zameldowania dobrowolnie w wyniku rozpadu małżeństwa ze S.F. Przeniosła centrum życiowe w inne miejsce, gdzie wraz z nowym partnerem oraz dziećmi z pierwszego, jak i drugiego związku, koncentruje swoje sprawy życiowe. Sprawy cywilne i majątkowe nie mają wpływu na rozstrzygnięcia w sferze meldunku. Organy gminy, prowadząc ewidencję ludności, stwierdzają jedynie okoliczności faktyczne związane z pobytem poszczególnych osób w określonych miejscowościach pod oznaczonymi adresami, w danym czasie. Celem obowiązku meldunkowego jest zapewnienie prawidłowego funkcjonowania rejestrów ewidencji ludności. Wymeldowanie osoby z danego lokalu skutkuje jedynie wykreśleniem z rejestrów ewidencji ludności informacji, że miejscem jej pobytu jest wskazany lokal, nie wpływa zaś w żaden sposób na kwestię własności nieruchomości. Decyzja o wymeldowaniu z pobytu stałego nie ma charakteru nieodwracalnego. Nie ogranicza prawa do przebywania w lokalu. Nie powoduje utraty prawa własności, czy współwłasności do tej posesji. Organ odwoławczy zauważył nadto, że wnioskodawca w piśmie z dnia 4 lipca 2014 r. ustosunkował się do kwestii wymeldowania K.F. i N.F., nie wyrażając woli poszerzenia swego żądania. Nie ma jednak żadnych przeszkód, żeby skarżąca, wypełniła ciążący na niej, jako na przedstawicielu ustawowym obowiązek i dokonała zameldowania dzieci w faktycznym miejscu ich przebywania, zgodnie z postanowieniem Sądu Okręgowego w Ł. sygn. akt XII C [...].