Wyrok WSA w Lublinie z dnia 25 marca 2015 r., sygn. I SA/Lu 1121/14

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Fita (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Wiesława Achrymowicz, Sędzia WSA Krystyna Czajecka-Szpringer, Protokolant specjalista Marta Ścibor, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 25 marca 2015 r. sprawy ze skargi P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za grudzień 2013 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

I SA/Lu 1121/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia [...]., wydaną na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm., dalej - O.p.) Dyrektor Izby Skarbowej (dalej - DIS) po rozpatrzeniu odwołania P. S.A. (dalej - strona, spółka, skarżąca) od decyzji Naczelnika L. Urzędu Skarbowego w [...] (dalej - NLUS) z dnia [...] o określeniu stronie zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług w wysokości 172.848 zł, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu DIS podał, że powodem wydania zaskarżonej decyzji było zakwestionowanie przez NLUS zadeklarowanego przez spółkę podatku naliczonego w kwocie 805.000 zł, wynikającego z ujętej przez stronę w deklaracji faktury z dnia [...] nr [...], wystawionej przez K. Sp. z o.o. za zgodnie z jej treścią: nakłady na budynki i budowle według umowy sprzedaży z dnia 23 grudnia 2013 r., na kwotę netto 3.500.000 zł i podatek VAT 805.000 zł. Zdaniem NLUS, transakcja ujęta na fakturze z dnia [...] nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm., dalej - u.p.t.u.), a wynikająca z tej faktury kwota 805.000 zł nie stanowi podatku naliczonego w rozumieniu art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) u.p.t.u.

W odwołaniu od decyzji NLUS spółka wniosła o jej uchylenie. Jej zdaniem, organ podatkowy bezpodstawnie i dowolnie uznał, że transakcja zbycia prawa majątkowego w postaci nakładów na własnym gruncie jest niedopuszczalna w rozumieniu Kodeksu cywilnego i tym samym nie daje prawa do odliczenia podatku VAT z faktury dokumentującej zawarcie umowy. Prawidłowość transakcji była konsultowana z Krajową Informacją Podatkową, a z uzyskanej informacji wynikało, że sprzedaż nakładów na własnej nieruchomości jest zgodna z obowiązującymi przepisami prawa cywilnego i podatkowego. Spółka wskazała, że sprzedane prawa majątkowe mogą być przedmiotem amortyzacji u nabywcy i zgodnie z art. 16 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, są wykazywane jako budynki i budowle wybudowane na obcym gruncie. Jednocześnie odwołujący wniósł o odtworzenie nagrania odbytych konsultacji. Strona wyjaśniła, że pod pojęciem nakładów należy rozumieć dobrowolne użycie własnych dóbr majątkowych. Nakładami w tym znaczeniu są wszelkie inwestycje utrzymujące rzecz w należytym stanie lub ulepszające ją a także powodujące powstanie nowej rzeczy. Ponadto, skoro ustawodawca uregulował obrót prawami majątkowymi opodatkowując je chociażby przy umowie sprzedaży podatkiem od czynności cywilnoprawnych, oznacza to, że nakłady stanowią zbywalne prawo majątkowe. Zbycie praw majątkowych nie godzi też w powszechnie znaną zasadą superficies solo cedit wyrażoną w art. 48 Kodeksu cywilnego. W omawianym stanie faktycznym nie chodzi o przeniesienie własności budynków, a jedynie ze zbyciem nakładów poczynionych na ich wybudowanie. Zatem stan prawny ujawniony w księdze wieczystej odpowiada rzeczywistemu stanowi faktycznemu, a nabywca staje się właścicielem praw majątkowych do nakładów na cudzym gruncie.