Wyrok WSA w Krakowie z dnia 17 lutego 2015 r., sygn. III SAB/Kr 67/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Zawadzka Sędziowie WSA Halina Jakubiec WSA Janusz Bociąga (spr.) Protokolant Renata Nowak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 lutego 2015 r. sprawy ze skargi A. W. na przewlekłość postępowania Burmistrza [....] w przedmiocie wymeldowania I. stwierdza, przewlekłe prowadzenie postępowania w przedmiocie wymeldowania T. P., II. stwierdza, że przewlekłe prowadzenie postępowania nie miało miejsca z rażącym naruszeniem prawa, III. umarza postępowanie w zakresie zobowiązania organu do wydana orzeczenia w określonym terminie.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 24 lipca 2014 r. A. W. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie na przewlekłość postępowania Burmistrza w sprawie o wymeldowanie T. P.

A. W. organowi zarzucił naruszenie art. 8, art. 12, art. 35 § 1 i art. 36 § 1 K.p.a. poprzez rażące przekroczenie terminu do załatwienia sprawy i wniósł o zobowiązanie Burmistrza do wydania decyzji w terminie trzydziestu dni od daty doręczenia akt organowi, a także o wymierzenie organowi grzywny.

W uzasadnieniu skarżący wskazał, że w dniu 3 kwietnia 2007 r. złożył wniosek o wymeldowanie T. P. z adresu na os. K w D. Zatem od wszczęcia postępowania do wniesienia skargi upłynęło ponad 7 lat, a sprawa nadal nie została zakończona wydaniem decyzji. Skarżący wykazał, że złożenie skargi zostało poprzedzone wniesieniem zażaleń z dnia 16 grudnia 2010 r. do Burmistrza Miasta oraz z dnia 2 czerwca 2014 r. do Wojewody za pośrednictwem Burmistrza.

W dalszej części uzasadnienia skarżący przedstawił przebieg postępowania administracyjnego. Stwierdził, że działania podjęte przez organ pomiędzy 3 kwietnia 2007 r. a 13 sierpnia 2007 r. miały charakter czynności pozornych bowiem w tym okresie przesłuchano świadków naruszając w oczywisty sposób prawo skarżącego do udziału w przeprowadzeniu dowodu ze świadków. Nie można również pominąć okoliczności, że w sprawie wystąpił ponad czteroletni okres całkowitej bezczynności organu I instancji, bowiem pomiędzy 13 sierpnia 2007 r. a 5 września 2011 r., kiedy to wydano pierwszą decyzję o wymeldowaniu T. P. nie podejmowano żadnych czynności. Organ pozostał również obojętny względem skargi z dnia 16 grudnia 2010 r. na niezałatwienie sprawy w terminie. Z akt sprawy wynika, że przed wydaniem w dniu 5 września 2011 r. pierwszej decyzji w sprawie wymeldowania T. P., nie był on informowany o toczącym się postępowaniu. Od tej decyzji złożono odwołanie i decyzją z dnia 5 sierpnia 2013 r. Wojewoda uchylił w całości decyzję Burmistrza z dnia 5 września 2011 r. przekazując sprawę do ponownego rozpoznania. W następstwie tego Burmistrza w dniu 25 listopada 2013 r. wydał kolejną decyzję w przedmiocie wymeldowania T. P., orzekając o odmowie wymeldowania. Również to rozstrzygnięcie po przeprowadzeniu postępowania odwoławczego zostało uchylone decyzją Wojewody z dnia 6 lutego 2014 r. i sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania przez organ I instancji. W następstwie tego Burmistrz postanowieniem z dnia 18/04/2014 powołując się na art. 97 § 1 pkt 4 K.p.a. zawiesił z urzędu postępowanie. Zawieszenie postępowania, w ocenie skarżącego, było niezgodne z przepisami i zostało zaskarżone do Wojewody. Uznając skargę za zasadną w wyniku autokontroli, bez uzyskania zgody wszystkich stron Burmistrz przeprowadził korektę swojego rozstrzygnięcia. Kolejnym postanowieniem z dnia 5 maja 2014 r. uchylił własne postanowienie o zawieszeniu postępowania.