Wyrok WSA w Krakowie z dnia 8 stycznia 2015 r., sygn. I SA/Kr 1545/14

|Sygn. akt I SA/Kr 1545/14 | W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 8 stycznia 2015 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia: WSA Paweł Dąbek, Sędziowie: WSA Piotr Głowacki (spr.), WSA Jarosław Wiśniewski, Protokolant st. sekretarz: Iwona Sadowska - Białka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 stycznia 2015 r., sprawy ze skargi Orange Polska S.A. w W., na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego, z dnia 12 czerwca 2014 r. Nr [...], w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2008 r., - s k a r g ę o d d a l a -

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 9 grudnia 2013r. znak: [...] Prezydent Miasta N. określił T. S.A. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2008 rok w wysokości 754.224,00 zł. Za podstawę opodatkowania organ pierwszej instancji przyjął: obszar gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - 14.376 m. kw. i powierzchnię użytkową budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynoszącą 3.084,47 m. kw. oraz wartość budowli w kwocie 34.686.876,00 zł.

W odwołaniu od tej decyzji podatnik zarzucił błędną kwalifikację podatkową linii kablowych położonych w kanalizacji kablowej polegającą na opodatkowaniu linii telekomunikacyjnych tj. obiektów, które nie są budowlami podlegającymi podatkowi od nieruchomości, czym zaskarżona decyzja rażąco narusza art. 2 ust. 1 pkt 3 oraz art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach opłatach lokalnych. W ocenie strony skarżącej organ pominął definicję budowli, jaką przedstawił Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 13 września 2011 r., sygn. akt P 33/09. Linie telekomunikacyjne nie zostały wymienione expressis verbis jako budowle, ani w art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane., czy w innych przepisach tej ustawy, ani w załączniku do niej i nie są również urządzeniem technicznym scharakteryzowanym w art. 3 pkt 9 ustawy Prawo budowlane lub w innych przepisach tej ustawy, albo w załączniku do niej. Nie są zatem budowlami podlegającymi podatkowi od nieruchomości. Linie kablowe nie stanowią też, wraz z kanalizacją kablową, w której zostały położone - sieci technicznej tj. całości techniczno-użytkowej. Zarzucono także brak ustaleń faktycznych w zakresie przedmiotu opodatkowania w odniesieniu do budowli, w szczególności, czy każdy konkretny obiekt wypełnia wskazane w przepisie art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych cechy definicyjne budowli, naruszając art. 122, art. 180, art. 187 § 1 i art. 191 Ordynacji podatkowej. Zakwestionowano jako niewystarczającą opinię biegłego, jako opinię co do prawa i przeprowadzoną z naruszeniem zasady czynnego udziału strony w dowodowym postępowaniu podatkowym zagwarantowanej dyspozycją art. 123 w związku z art. 190 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej. Mimo wyraźnych dyspozycji wynikających z tych przepisów organ podatkowy nie przychylił się do wniosku spółki i nie umożliwił jej odniesienia się do opinii po jej sporządzeniu i zadawania na tą okoliczność pytań biegłemu. Zarzucono dowolną ocenę polegającej na uwzględnieniu w przedmiocie opodatkowania wszystkich obiektów ujętych w załączniku do wydanej decyzji, podczas gdy z opisu tych środków trwałych nie wynika, iż stanowią one linie kablowe ułożone w kanalizacji kablowej. Spółka wymieniła kilkanaście takich obiektów, co do których tylko z ich opisu bez dokładnego badania wynika, że nie stanowią one linii kablowych ułożonych w kanalizacji kablowej. Spółka zarzuciła także błędne ustalenie podstawy opodatkowania od budowli, czym zaskarżona decyzja narusza również art. 122 w związku z art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej i art. 4 ust. 9 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, poprzez ujęcie w podstawie opodatkowania od budowli pełnej wartości wszystkich wymienionych w decyzji środków trwałych, pomimo, że organ podatkowy nie dokonał weryfikacji położenia tych środków trwałych, co oznacza, iż nie badał udziału procentowego dla miasta N. , przyjmując tylko pełną wartość tych środków. Ponadto podniesiono, iż bezprawnie nie został uwzględniony wniosek strony o przeprowadzenie dowodu z ewidencji gruntów i budynków w zakresie stanu ich własności, a co za tym idzie doszło w tym zakresie do naruszenia art. 122 i art. 187 § 1 w związku z art. 194 § 1 Ordynacji podatkowej oraz art. 2 ust. 1 i 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Wskazano na brak ustaleń w zakresie własności gruntów pod budkami telefonicznymi. Wprawdzie t. S. A. zadeklarowała wszystkie grunty pod budkami, jako podlegające opodatkowaniu, jednak kwestia ta pozostaje niezweryfikowana przez organ podatkowy.