Wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 grudnia 2014 r., sygn. VI SA/Wa 2162/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Frąckiewicz Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Nowecki Sędzia WSA Dariusz Zalewski (spr.) Protokolant ref. staż. Julia Murawska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 grudnia 2014 r. sprawy ze skargi P. Sp. z o. o. z siedzibą w N. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za przejazd pojazdem nienormatywnym oddala skargę

Uzasadnienie

I. Stan sprawy przedstawia się następująco:

1. W dniu [...] września 2013 r. w miejscowości K. na drodze krajowej nr [...] zatrzymano do kontroli dwuosiowy samochód ciężarowy marki [...] o nr rej. [...], którym kierował Pan A. M., który wykonywał przejazd z ładunkiem materiałów budowlanych w imieniu F.. Załadowcą przewożonego towaru było P. Sp. z o. o. (nazywana dalej: "Spółką", "Skarżącą") Przebieg kontroli utrwalono protokołem nr [...] z dnia [...] września 2013 r.

2. Decyzją z dnia [...] grudnia 2013 r. [...] [...] Wojewódzki Inspektor Transportu nałożył na Spółkę karę pieniężną w kwocie 15.000 zł w związku z naruszeniem braku zezwolenia kategorii VII w pozostałych przypadkach,

3. W odwołaniu Spółka wniosła o ponowne rozpatrzenie sprawy oraz uchylenie w całości decyzji organu I instancji. Wskazała ponadto, iż nie powinna ona ponosić odpowiedzialności za stwierdzone naruszenia bowiem doszło do nich w skutego samodzielnego, nieodpowiedzialnego, nieprawidłowego działania oraz zaniedbania ze strony przewoźnika. Skarżąca podniosła także, iż zapewniła podmiotowi wykonującemu przejazd możliwość prawidłowego załadowania pojazdu. Jej zdaniem ponadto, z załączonych do niniejszego odwołania dokumentów wynika, że masa załadowanego na kontrolowany pojazd ładunku była niższa niż ta stwierdzona w trakcie kontroli. W związku z powyższym, w ocenie strony, kierowca złożył fałszywe wyjaśnienia, a po wyjeździe od załadowcy doładował pojazd i świadomie dopuścił do naruszenia dopuszczalnych norm. W treści odwołania strona wskazała także na treść art. 140aa ust 4 prd oraz art. 5 ustawy z dnia 18 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy — Prawo o ruchu drogowym oraz niektórych innych ustaw oraz podnosi, iż podjęła wszystkie niezbędne środki aby do stwierdzonych naruszeń nie doszło. Skarżąca wskazała również, iż organ I instancji nie zapewnił jej możliwości czynnego udziału w postępowaniu i tym samym naruszył przepisy prawa. W jej ocenie w związku z powyższym przedmiotowa decyzja jest nieważna.