Wyrok WSA w Lublinie z dnia 19 grudnia 2014 r., sygn. I SA/Lu 604/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krystyna Czajecka-Szpringer (sprawozdawca), WSA Wiesława Achrymowicz,, WSA Małgorzata Fita, Protokolant Referent Ewelina Piskorek, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 5 grudnia 2014 r. sprawy ze skargi M. P.-L. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za luty 2008 r. I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego z dnia [...] nr [...]; II. orzeka, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...], Dyrektor Izby Skarbowej po rozpoznaniu odwołania M. P. - L. od decyzji Naczelnika Trzeciego Urzędu Skarbowego z dnia [...] określającej zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za styczeń 2008 r. w kwocie [...] zł uchylił zaskarżona decyzje w całości i określił za luty 2008 r. zobowiązanie podatkowe w wysokości [...] zł.

W bardzo obszernym uzasadnieniu Dyrektor Izby Skarbowej szczegółowo opisał stan faktyczny sprawy.

Podał, że powodem wydania zaskarżonej decyzji było ustalenie w toku postępowania kontrolnego i podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług za okres od stycznia 2008 r. do grudnia 2011 r., że strona prowadziła działalność gospodarczą w zakresie obrotu nieruchomościami i pomimo takiego obowiązku - nie zarejestrowała się jako podatnik podatku od towarów i usług, nie składała deklaracji VAT-7, ani nie wpłacała należnych zobowiązań podatkowych.

Strona nie zgodziła się z powyższą decyzją. W odwołaniu od niej, pełnomocnik skarżącej zarzucił organowi I instancji naruszenie: art. 165 w związku z art. 145 § 2 Ordynacji podatkowej poprzez niedoręczenie mu postanowienia o wszczęciu postępowania podatkowego oraz doręczenie zaskarżonej decyzji stronie zamiast pełnomocnikowi; art. 180 § 1, art. 188 i art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez nieprzeprowadzenie wnioskowanych dowodów z przesłuchania rodziców strony oraz nieuwzględnienie, że w ewidencji gruntów i budynków część nabytych i zbytych przez stronę nieruchomości figuruje jako nieruchomości rolne, a nie tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę; art. 84 i art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 4 i art. 5 Ordynacji podatkowej przez określenie zobowiązania podatkowego na podstawie nieprawidłowej i rozszerzającej interpretacji przepisów ustawy podatkowej; art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2004 r., Nr 54, poz. 535 ze zm., dalej - u.p.t.u.) przez błędną jego wykładnię i przyjęcie, iż sprzedaż nieruchomości nabytych w drodze jednorazowej darowizny, przez pełnomocnika sprzedawcy, który to sprzedawca nie jest handlowcem, nie prowadzi żadnego przedsiębiorstwa, ani nie podejmuje żadnych innych czynności związanych ze sprzedażą działek, a uzyskany z niej przychód przeznacza na pożyczki dla rodziców, stanowi działalność gospodarczą; art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u. w związku z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz.U. z 2005 r., Nr 240, poz. 2027, dalej - u.p.g.k.) przez niewłaściwe zastosowanie tych przepisów i przyjęcie, że skarżąca dokonała sprzedaży terenów budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę, podczas gdy w dacie sprzedaży i do dnia dzisiejszego część nieruchomości figuruje w ewidencji gruntów i budynków jako grunty rolne, oraz art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez określenie zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za styczeń 2008 r. pomimo przedawnienia tego zobowiązania z dniem 31 grudnia 2013 r.