Wyrok WSA w Lublinie z dnia 9 grudnia 2014 r., sygn. III SA/Lu 490/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Marcinowski, Sędziowie WSA Wiesława Achrymowicz,, WSA Grzegorz Wałejko (sprawozdawca), Protokolant Asystent sędziego Radosław Kot, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 25 listopada 2014 r. sprawy ze skargi H. K. na decyzję Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego z dnia [...] marca 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne rolników uchyla zaskarżoną decyzję.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 11 lipca 2011 r. Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego, po rozpatrzeniu wniosku H. K. z dnia 17 czerwca 2011 r., powołując się na przepisy art. 36 ust. 1 pkt 10 oraz art. 41a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U. z 2008 r. Nr 50, poz. 291 z późn. zm.), odmówił umorzenia należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne rolników za okres od marca 2002 r. do 6 lutego 2011 r. w łącznej kwocie 6894,30 zł.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy, Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego decyzją z dnia 8 września 2011 r. utrzymał w mocy decyzję z dnia 11 lipca 2011 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 13 marca 2012 r., sygn. akt III SA/Lu 670/11 uchylił decyzję Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego wydaną w pierwszej i drugiej instancji. Sąd uznał, że organ administracji nie ustalił w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy rzeczywistej sytuacji materialnej i życiowej strony.

W ocenie Sądu, przyjęte za podstawę skarżonych decyzji ustalenia organu co do majątku nieruchomego skarżącej zostały poczynione z naruszeniem reguł postępowania dowodowego, bez wyczerpującego zebrania dowodów, a także bez dostatecznego rozpatrzenia dowodów, którymi organ administracji dysponował. Organ poprzestał na stwierdzeniu w uzasadnieniach decyzji, że mąż skarżącej T. K. uzyskuje rentę z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, nie czyniąc ustalenia co do wysokości świadczenia, podczas gdy skarżąca w toku całego postępowania podnosiła, że świadczenie emerytalne (a nie rentowe) męża w kwocie 900 zł stanowi źródło utrzymania małżonków K. i nie jest wystarczające na zaspokojenie ich potrzeb życiowych. Sąd podkreślił, że organ w ogóle nie ustalił wydatków ponoszonych przez rodzinę skarżącej, przede wszystkim tych służących zaspakajaniu podstawowych potrzeb koniecznych dla codziennej egzystencji, takich jak: koszty utrzymania domu, który według protokołu wizytacji wymaga remontu, koszty wyżywienia, koszty wydatków związanych z leczeniem.