Wyrok WSA w Lublinie z dnia 18 listopada 2014 r., sygn. III SA/Lu 306/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jerzy Drwal, Sędziowie Sędzia WSA Ewa Ibrom,, Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak (sprawozdawca), Protokolant Asystent sędziego Radosław Stelmasiak, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 18 listopada 2014 r. sprawy ze skargi J. O. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] października 2013 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną do sądu decyzją z [...] października 2013 r., znak: [...], Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy decyzję L. Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego (dalej: WITD) z [...] czerwca 2013 r., nr [...] o nałożeniu na J. O. kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym.

Decyzja została wydana w następującym stanie sprawy:

W dniu 29 listopada 2012 r. w L., na Placu manewrowym Dworca Głównego PKS (postój Taxi), przeprowadzono kontrolę drogową samochodu osobowego marki Mercedes Benz o nr rej. [...], o nr bocznym [...], którym kierował J. O. Ustalono, że w chwili kontroli kierowca J. O. oczekiwał na pasażera na postoju Taxi. Kontrolowany kierowca oświadczył, iż nie posiada licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką, gdyż została cofnięta w dniu 1 grudnia 2009 r. W związku z przeprowadzoną kontrolą, stwierdzono wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji. Przebieg kontroli został utrwalony w protokole.

Po przeprowadzeniu postępowania przez L. WITD decyzją z [...] stycznia 2013 r., znak: [...] nałożył na J. O. karę pieniężną w wysokości 8000 (słownie: osiem tysięcy) zł za wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji. W wyniku odwołania strony, decyzją z [...] kwietnia 2013 r. nr [...], Główny Inspektor Transportu Drogowego uchylił zaskarżoną decyzję w całości i przekazał sprawę organowi I instancji do ponownego rozpoznania. Organ odwoławczy wskazał na błędną kwalifikację stwierdzonego naruszenia i wskazał na konieczność rozważenia, czy strona nie wykonywała przewozu okazjonalnego. Ponadto organ odwoławczy stwierdził naruszenie zasady czynnego udziału stron.