Wyrok WSA w Warszawie z dnia 28 października 2014 r., sygn. I SA/Wa 2880/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mirosław Gdesz (spr.) Sędziowie: WSA Dariusz Chaciński WSA Joanna Skiba Protokolant starszy sekretarz sądowy Artur Dobrowolski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 października 2014 r. sprawy ze skargi F. M., P. J., D. P., W. M. i A. M. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] września 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej oddala skargę.

Uzasadnienie

I. Stan faktyczny

1. Zaskarżoną decyzją z [...] września 2013 r., nr [...], Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej uchylił własną decyzję z [...] listopada 2012 r., nr [...], i po rozpatrzeniu wniosku F. M., D. M. - w miejsce, której wstąpiła D. P., W. M., A. M., odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Ministerstwa Budownictwa z [...] lipca 1950 r., l.dz. [...] oraz utrzymanego nią w mocy orzeczenia Prezydenta [...] z [...] grudnia 1949 r., l.dz. [...], o odmowie przyznania własności czasowej do nieruchomości [...] położonej przy ul. [...], ozn. nr hip [...].

Organ w uzasadnieniu decyzji wskazał, że powodem uchylenia decyzji z [...] listopada 2012 r. - była kwestia formalna tj. skierowanie decyzji do pełnomocnika E. Z. M. - radcy prawnego M. A. w sytuacji, kiedy pełnomocnictwo wygasło wskutek śmierci mocodawczyni w dniu 20 kwietnia 2012 r. Skierowanie decyzji do osoby nieżyjącej oznacza, że jest ona dotknięta wadą nieważności w świetle art. 156 § 1 Kpa.

Przeprowadzając ponownie postępowanie nadzorcze, organ wskazał, że powodem odmowy przyznania prawa własności czasowej było przeznaczenie nieruchomości na zespoły budownictwa społecznego.

Minister w ramach postępowania nieważnościowego ustalił, że takie przeznaczenie wynikało z Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego W. nr 41, uchwalonego przez Naczelną Radę Odbudowy W. 7 maja 1940 r. Plan ten precyzyjnie określił przeznaczenie przedmiotowej nieruchomości w jej północnej części pod budynki na cele współżycia społecznego oraz na urządzenia dziecięce (z dodatkowym określeniem, iż ma to być zabudowa luźna), w części na urządzenie wspólnego ogrodu do użytku mieszkańców bloku, a w niewielkiej części na urządzenie ogródka frontowego. Jednak celem nadrzędnym (głównym) było przeznaczenie całego obszaru na cele budownictwa społecznego. Organ, definiując pojęcie "budownictwa społecznego", odwołał się do poglądu G. S. zawartego w Książe Prawo budowlane i zagospodarowanie przestrzenne oraz odbudowa cz. I. s. 9 Warszawa 1947 r. - który rozumie w tym pojęciu budowę domów mieszkalnych dla szerokich rzesz ludności przez gminę (ewentualnie Państwo) oraz przez organizacje i instytucje o charakterze społecznym.