Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 15 października 2014 r., sygn. I SA/Gd 854/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Zdzienicka-Wiśniewska, Sędziowie Sędzia NSA Elżbieta Rischka,, Sędzia WSA Irena Wesołowska (spr.), Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Beata Jarecka, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 15 października 2014 r. sprawy ze skargi G. S. i J. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 8 listopada 2011 r. sygn. akt [...] w przedmiocie łącznego zobowiązania pieniężnego za 2011r. 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana; 3. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz strony skarżącej kwotę 100( sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Wójt Gminy decyzją z dnia 4 lutego 2011 r. ustalił dla G. S. i J. S. łączne zobowiązanie pieniężne za rok 2011 w wysokości 1.162 zł. W uzasadnieniu podano, że podatek rolny ustalono w wysokości 3 zł, zaś podatek od nieruchomości w kwocie 1.158 zł. Odnośnie podatku od nieruchomości jako podstawę opodatkowania wskazano: dom letniskowy o pow. 133,74 m2 oraz grunty letniskowe o pow. 767 m2.

Podatnicy wnieśli odwołanie od powyższej decyzji w zakresie wymiaru podatku od domu. W ich ocenie prawidłowy wymiar tego podatku powinien wynosić kwotę 85,60 zł, stanowiącą iloczyn powierzchni budynku i stawki przeznaczonej do opodatkowania budynków mieszkalnych (0,64 zł), a nie jak przyjął organ podatkowy stawki dla budynków pozostałych (6,60 zł). W odwołaniu podatnicy zawarli nadto wniosek o zawieszenie postępowania odwoławczego do czasu zakończenia rozpatrywania przez Starostę ich wniosku o sprostowanie oczywistej omyłki w ewidencji gruntów i budynków.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 8 listopada 2011 r. utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Organ odwoławczy stwierdził, że w przypadku ustalania wysokości zobowiązania podatkowego w zakresie podatku rolnego, jak i podatku od nieruchomości, ewidencja gruntów i budynków jest podstawą do wymiaru tych podatków, a na konieczność ustalenia charakteru gruntu i budynku na potrzeby opodatkowania w oparciu o dane z ewidencji gruntów wskazują bezpośrednio art. 1a ust. 3 i art. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 z późn. zm.), powoływanej dalej jako: "u.p.o.l." oraz art. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (Dz. U. z 2006 r. Nr 136, poz. 969 z późn. zm.), gdzie wymienia się ewidencję jako dokument rozstrzygający o klasyfikowaniu gruntów. Wskazano też, że zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027 z późn. zm.),dalej jako "p.g.k.", podstawę wymiaru podatków stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. W ocenie Kolegium opodatkowanie budynku lub jego części stawką podatku przewidzianą dla budynków mieszkalnych będzie możliwe, jeżeli w ewidencji gruntów i budynków budynek oznaczony zostanie jako mieszkalny. W tej sprawie budynek stanowiący własność odwołujących oznaczony został w ewidencji jako "inne niemieszkalne", stosownie do § 65 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454 z późn. zm.). Tym samym budynek ten nie może zostać opodatkowany jako budynek mieszkalny. Organ odwoławczy stwierdził też, że nie jest dopuszczalne w toku postępowania podatkowego prowadzenie postępowania wyjaśniającego mającego na celu ustalenie, czy budynek jest wykorzystywany do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych właścicieli. Podważenie danych zawartych w ewidencji bądź też ich zmiana może nastąpić w postępowaniu prowadzonym przed właściwymi w tej sprawie organami administracji. Błędy w postępowaniu dotyczącym zmian w ewidencji gruntów i budynków nie mają wpływu na decyzję w przedmiocie podatku od nieruchomości. Znaczenie dla sprawy ma tylko klasyfikacja wynikająca z ewidencji gruntów i budynków.