Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 17 września 2014 r., sygn. I SA/Gd 869/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Irena Wesołowska, Sędziowie Sędzia WSA Krzysztof Przasnyski (spr.), Sędzia WSA Ewa Wojtynowska, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Monika Fabińska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 17 września 2014 r. sprawy ze skargi A S.A. z siedzibą w na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w z dnia 5 maja 2014 r. sygn. akt [...] w przedmiocie nadanie rygoru natychmiastowej wykonalności oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 5 maja 2014 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy postanowienie Wójta Gminy z dnia 17 grudnia 2013 r. w przedmiocie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności.

Postanowienie organu II instancji zapadło na tle następującego stanu faktycznego.

Decyzją z dnia 16 grudnia 2013 r. Wójt Gminy określił "A" S.A. zobowiązanie w podatku od nieruchomości za rok 2008 w wysokości 151.914 zł.

Następnie postanowieniem z dnia 17 grudnia 2013 r. Wójt Gminy nadał ww. decyzji rygor natychmiastowej wykonalności. Organ stanął na stanowisku, że w sprawie zachodzi prawdopodobieństwo, że zobowiązanie wynikające z decyzji wymiarowej nie zostanie wykonane przez podatnika, gdyż dokonuje on czynności, polegających na zbywaniu majątku o znacznej wartości. Ponadto organ wskazał, że termin przedawnienia zobowiązania podatkowego jest krótszy niż 3 miesiące.

W zażaleniu spółka podniosła, że zaskarżone postanowienie winno być doręczone bezpośrednio "B" S.A (obecnie "A" S.A.), a nie pełnomocnikowi. Zdaniem spółki, postępowanie w sprawie nadania rygoru natychmiastowej wykonalności jest postępowaniem odrębnym od postępowania wymiarowego. Strona wskazała, że w nowym postępowaniu do akt nie załączono żadnego pełnomocnictwa. Zatem zaskarżone postanowienie nie weszło do obrotu prawnego. Ponadto organ uchybił obowiązkowi powiadomienia podatnika o toczącym się postępowaniu w sprawie nadania decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, co jest sprzeczne z zasadą zaufania do organów podatkowych. Nadto organ I instancji nie uprawdopodobnił, że podatnik nie wykona zobowiązania.