Wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 2 lipca 2014 r., sygn. II SA/Bd 437/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Leszek Tyliński (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Joanna Brzezińska Sędzia WSA Anna Klotz Protokolant Starszy sekretarz sądowy Jakub Jagodziński po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 2 lipca 2014r. sprawy ze skargi R.K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] listopada 2011r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] października 2011r. nr [...], 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu, 3. przyznaje od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy na rzecz adwokata W.H. kwotę 442,80 (czterysta czterdzieści dwa 80/100) złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 22 sierpnia 2011 r. R. K. (dalej zwany "skarżącym") zwrócił się do Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. (dalej "SKO") o stwierdzenie nieważności decyzji Burmistrza Miasta A. K. (dalej zwanego "organem I instancji") z dnia [...] r. o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego w postaci montażu tablicy upamiętniającej cmentarz żydowski w Aleksandrowie Kujawskim na działce nr 8, położonej przy ul. Parkowej. W uzasadnieniu tego wniosku skarżący podniósł, że nie został powiadomiony o wydaniu tej decyzji, a jako właściciel sąsiedniej działki miał prawo się do niej ustosunkować zgodnie z art. 28 i art. 145 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r., nr 98, poz. 1071 ze zm. - dalej jako "k.p.a."). Za nieuprawnione uznał twierdzenie, że w miejscu montażu tablic znajdują się obustronne chodniki, a taka informacja zawarta została w kwestionowanej przez niego decyzji. Zaznaczył, że do chwili obecnej nikt nie jest w stanie udokumentować, gdzie dokładnie znajduje się cmentarz żydowski i kto posiada do niego prawo własności. Podniósł, że jest jedynym właścicielem gospodarstwa (działki nr [...]), a w księdze wieczystej tej nieruchomości nie figuruje żaden cmentarz. Podał, że wydaną decyzję uważa za krzywdzącą, naruszającą jego dobro, albowiem gospodarstwo rolne, którego jest właścicielem, chciałby ewentualnie przeznaczyć pod zabudowę, a na skutek decyzji lokalizacyjnej została obniżona jego wartość oraz zniweczone nadzieje związane z tą ziemią.