Wyrok WSA w Warszawie z dnia 15 maja 2014 r., sygn. IV SA/Wa 253/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Anna Szymańska, Sędziowie sędzia WSA Magdalena Durzyńska (spr.), sędzia WSA Łukasz Krzycki, Protokolant st. sekr. sąd. Katarzyna Tomiło-Nawrocka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 maja 2014 r. sprawy ze skargi A. O. na postanowienie Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z dnia [...] listopada 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przeglądania dokumentów zawierających informacje niejawne - oddala skargę -

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia [...].10.2013r. nr [...] Szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego wystąpił do Wojewody [...] o wydanie decyzji o wydaleniu A.O. (dalej jako skarżący) z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ze względów określonych w art. 88 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 13 czerwca 2003r. o cudzoziemcach (tekst jednolity Dz. U. z 2011r., Nr 264, poz. 1573 z późn. zm.) i określenie czasu trwania zakazu wjazdu na terytorium państw obszaru Schengen na okres zgodny z art. 99b ustawy o cudzoziemcach. W toku w/w postępowania, w odpowiedzi na wniosek cudzoziemca Wojewoda [...] postanowieniem z [...].10.2013r. nr [...] odmówił mu przeglądania dokumentów zawierających informacje niejawne, którym została nadana klauzula "TAJNE". W zażaleniu na ww postanowienie skarżący podniósł, że uniemożliwienie mu (ewentualnie przez "specjalnego prawnika" posiadającego upoważnienie umożliwiające dostęp) zapoznania się z aktami sprawy może prowadzić do naruszenia ustawy z dnia 2 kwietnia 1997r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 6, 8 i 13 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950r. (Dz. U. z 1993r. Nr 61, poz. 284 z późn. zm). Powołał się sytuację rodzinną oraz na orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w zakresie ingerencji w prawo do życia rodzinnego i prywatnego (art. 8 Konwencji), która polegała na wydaleniu jednostki ze względu na powodowane przez nią zagrożenia dla bezpieczeństwa państwowego. Podniósł, że przez brak pełnego dostępu do akt nie mógł przedstawić swojego stanowiska i podjąć próby merytorycznej weryfikacji faktycznych podstaw do deportacji a więc zakwestionować ustaleń dokonanych przez odpowiednie władze publiczne. Powołał się ponadto na prawa zagwarantowane w art. 1 Protokołu nr 7 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, w tym prawo przedstawienia argumentów przeciwko wydaleniu.