Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 15 maja 2014 r., sygn. IV SA/Po 845/13

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Kręcichwost-Durchowska Sędziowie WSA Donata Starosta (spr.) WSA Anna Jarosz Protokolant st.sekr.sąd. Justyna Hołyńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 maja 2014 r. sprawy ze skargi H. W. na uchwałę Rady Gminy Tarnowo Podgórne z dnia 21 marca 2000 r. nr XXX/238/2000 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę

Uzasadnienie

Pismem z dnia 29 lipca 2013 r. H. W. (dalej jako Skarżąca) wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, za pośrednictwem Gminy Tarnowo Podgórne, skargę na uchwałę Rady Gminy Tarnowo Podgórne z dnia 21 marca 2000 r. nr XXX/238/2000 (Dz. Urz. Woj. Wlkp. Nr 23 poz. 261, dalej jako Uchwała). Zaskarżoną Uchwałą przyjęto miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego terenów działalności gospodarczej w Sadach (po północnej stronie drogi krajowej nr 2) . Skarżąca wniosła o stwierdzenie nieważności Uchwały w całości, zarzucając naruszenie: przepisów: art. 10 ust. 1 pkt 1-3, art. 10 ust. 1 pkt 5-7, art. 18 ust. 2 pkt 1-2, art. 18 ust. 2 pkt 2a, art. 18 ust. 2 pkt 4 lit. e, art. 18 ust. 2 pkt 5 lit. a-b, art. 18 ust. 2 pkt 6, art. 18 ust. 2 pkt 11, art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu, przestrzennym (Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 z późn. zm., dalej jako u.z.p.). Nadto skarżąca wniosła o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Uzasadniając napisała, że jest właścicielem nieruchomości oznaczonych w skarżonym planie miejscowym symbolami "1AG" oraz "ZI". Uzasadniając zarzuty skarżąca napisała, że:

1. na czas podejmowania skarżonej uchwały w planie miejscowym m.in. należało określić linie rozgraniczające tereny o różnych funkcjach lub różnych zasadach gospodarowania. Na rysunku planu miejscowego brak linii rozgraniczającej teren zabudowy związanej z działalnością gospodarczą (AG) oraz teren Zieleni izolacyjnej (ZI), przez co miejscowy plan pozostawia dowolność w zakresie określania przeznaczenia terenu, co ma bezpośredni wpływ na możliwość korzystania z prawa własności.