Wyrok WSA w Krakowie z dnia 14 kwietnia 2014 r., sygn. I SA/Kr 210/14

|Sygn. akt I SA/Kr 210/14 | W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 14 kwietnia 2014 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia: WSA Paweł Dąbek, Sędzia: WSA Grażyna Firek (spr.), Sędzia: WSA Bogusław Wolas, Protokolant: st. referent Aleksandra Osipowicz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 kwietnia 2014 r., sprawy ze skarg Nadleśnictwo P. w P. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 27 kwietnia 2012 r. Nr [...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...], w przedmiocie podatku od towarów i usług za styczeń, kwiecień, maj, czerwiec, sierpień, wrzesień, październik i grudzień 2008 r. - skargi oddala -

Uzasadnienie

Decyzjami z dnia 27 kwietnia 2012 r., nr od [...] do [...] Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzje Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K. , którymi określono [...] Nadleśnictwa P. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za styczeń, kwiecień, maj, czerwiec, sierpień, wrzesień, październik i grudzień 2008r.

Powyższe rozstrzygnięcia zapadły w następującym stanie faktycznym:

W wyniku przeprowadzonego postępowania kontrolnego organ I instancji uznał, że w rozliczeniu za w/w miesiące kontrolowana jednostka dokonało zawyżenia podatku naliczonego, podlegającego odliczeniu. Nadleśnictwo P. nie miało bowiem prawa odliczenia podatku wynikającego z faktur, które związane były z zakupami na rzecz L.(dalej "L"), gdyż działalność tego kompleksu nie ma związku ze sprzedażą opodatkowaną. Skutkiem tych ustaleń było wydanie w dniu 26 października 2010 r. decyzji wymiarowych za w/w miesiące, które następnie zostały utrzymane w mocy przez Dyrektora Izby Skarbowej (decyzje z dnia 30 grudnia 2010 r.).

Na skutek złożonych skarg, wyrokiem z dnia 15 kwietnia 2011 r., sygn. akt I SA/Kr 410/11, WSA w Krakowie uchylił zaskarżone decyzje organu odwoławczego wraz z poprzedzającymi je decyzjami organu I instancji. Sąd wskazał na szczególną moc dowodową ksiąg podatkowych prowadzonych przez podatnika, oraz na szczególne wymogi dotyczące nieuznania ksiąg za dowód tego co zostało w nich zapisane. W ocenie Sądu brak wyraźnego (expressis verbis) stwierdzenia, iż księgi podatkowe podatnika są wadliwe względnie nierzetelne, pozbawił podatnika możliwości podjęcia inicjatywy dowodowej. Brak wyraźnego stwierdzenia nierzetelności i/lub wadliwości ksiąg podatkowych spowodował, że organ arbitralnie dokonał określenia podatku naliczonego w innej wysokości niż wynikającej z ewidencji zakupów bez uprzedniego zakwestionowania rzetelności tej ewidencji. W konsekwencji, takie działania organu nie uprawniały do określenia zobowiązania podatkowego w wysokości innej niż wynikającej z danych ujętych w ewidencjach VAT. Ponadto Sąd wytknął decyzjom II instancji brak analizy dotyczącej podstaw faktycznych i prawnych podjętego rozstrzygnięcia, wskazując, że organ odwoławczy nie może się ograniczyć jedynie do omówienia motywów decyzji organu kontroli skarbowej. Niedopuszczalne jest również sprowadzenie rozpoznania sprawy w II instancji do odparcia zarzutów zawartych w odwołaniach, gdyż organ II instancji powinien przeprowadzić powtórne merytoryczne postępowania podatkowe. Sąd zlecił organowi podatkowemu, aby ponownie rozpoznając sprawy zbadał księgi podatkowe podatnika pod kątem rzetelności i niewadliwości dając temu wyraz w odpowiednim dokumencie przewidzianym przez art.193§6 Ordynacji podatkowej względnie art. 290§5 O.p., a wydając decyzje administracyjne sporządził je zgodnie z wymogami wynikającymi z art. 201 O.p. oraz uwzględniając ocenę prawną i wskazania zawarte w uzasadnieniu wyroku.