Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 29 kwietnia 2014 r., sygn. I SA/Gl 953/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wojciech Organiściak (spr.), Sędzia NSA Przemysław Dumana, del. Sędzia SO Paweł Kornacki, Protokolant specjalista Monika Adamus, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 kwietnia 2014 r. sprawy ze skargi T. P. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie egzekucji świadczeń pieniężnych oddala skargę.

Uzasadnienie

Dyrektor Izby Skarbowej w K. działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 144 Kodeksu postępowania administracyjnego (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 267, dalej K.p.a.) oraz art. 33, art. 34 § 5 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 1015 ze zm., dalej u.p.e.a.) postanowieniem z dnia [...] (Nr [...]) utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w B. (dalej zwany NUS) z dnia [...] (nr [...]) o odmowie uznania zarzutów w sprawie postępowania egzekucyjnego, prowadzonego wobec T. P. (dalej zwany stroną lub zobowiązanym) w oparciu o tytuł wykonawczy nr [...] z dnia [...] obejmujący zaległości w podatku od towarów i usług za okres od września do grudnia 2007 r.

W uzasadnieniu organu odwoławczego wskazano, że organ I instancji wszczął na podstawie ww. tytułu wykonawczego postępowanie egzekucyjne wobec zobowiązanego doręczając mu w dniu 15 grudnia 2012 r. odpis tytułu wraz z zawiadomieniami o zajęciu rachunków bankowych.

Pełnomocnik strony złożył zarzuty, w których podniósł: naruszenie art. 2 i 3 § 1 ustawy egzekucyjnej poprzez wszczęcie i prowadzenie egzekucji, a także wydanie ww. tytułu wykonawczego wobec niewymagalnego zobowiązania podatkowego strony, tj. zarzut z art. 33 pkt 2 u.p.e.a.; naruszenie art. 7 § 2 u.p.e.a., poprzez zastosowanie w ramach prowadzonego postępowania zbyt uciążliwych dla dłużnika środków egzekucyjnych, tj. zarzut z art. 33 pkt 8 u.p.e.a. oraz wniósł o uchylenie spornego tytułu wykonawczego i umorzenie postępowania egzekucyjnego. Uzasadniając stanowisko pełnomocnik wskazał, że postanowienie o nadaniu rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w K., na podstawie której wystawiono tytuł wykonawczy nie zostało nigdy w sposób prawnie skuteczny doręczone stronie i jako takie nie weszło ono do obrotu prawnego, a w konsekwencji zobowiązanie podatkowe wynikające z ww. decyzji nie było wymagalne, a tytuł wykonawczy został wystawiony z naruszeniem art. 2 i art. 3 § 1 u.p.e.a. Pełnomocnik dodawał, że organ egzekucyjny nie może w sposób zupełnie dowolny dokonywać wyboru środka egzekucyjnego. Powinien wybrać środek przewidziany w ustawie, a spośród możliwych środków egzekucyjnych powinien zastosować środek lub środki najmniej uciążliwe dla zobowiązanego. Autor zarzutów dowodził, że zajęcie wszystkich rachunków bankowych strony w praktyce paraliżuje jej działalność gospodarczą, co z kolei może uniemożliwić spełnienie zobowiązania. Odcięcie podatnika od jedynego w zasadzie źródła przychodów nie jest logiczne, a organ egzekucyjny mógł zastosować inne wskazane w ustawie środki egzekucyjne, które byłyby mniej uciążliwe dla strony i gwarantowałyby spełnienie całości spornych zobowiązań w przyszłości. Pełnomocnik oświadczył, że zobowiązany dysponuje wieloma środkami trwałymi - zarówno ruchomościami jak i nieruchomościami, a także licznymi środkami transportu, których wartość pozwala na pełne zabezpieczenie roszczeń organów.