Wyrok WSA w Warszawie z dnia 19 marca 2014 r., sygn. IV SA/Wa 2603/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Alina Balicka, Sędziowie sędzia WSA Małgorzata Małaszewska-Litwiniec (spr.), sędzia WSA Anna Szymańska, Protokolant sekr. sąd. Julia Durka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 marca 2014 r. sprawy ze skargi M. R. na decyzję Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej Komisji Ścigania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu z dnia [...] września 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1. oddala skargę; 2. przyznaje ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz adwokata R. M. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych oraz kwotę 55,20 (pięćdziesiąt pięć 20/100) złotych stanowiącą 23 % podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Uzasadnienie

Zaskarżoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie decyzją z dnia [...] września 2013 r. Prezes Instytutu Pamięci Narodowej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu utrzymał w mocy decyzję własną nr [...] z dnia [...] sierpnia 2013 r., o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej Nr [...], wydanej w dniu [...] października 2012 r. przez Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej w przedmiocie odmowy potwierdzenia, że M. R., z domu P., córka E. i M., ur [...] r., przebywała w więzieniach lub innych miejscach odosobnienia na terytorium Polski w latach 1944-1956 bez wyroku za działalność polityczną, związaną z walką o suwerenność i niepodległość.

W uzasadnieniu decyzji Prezes IPN wskazał, że zarówno samo rozstrzygnięcie zawarte w decyzji Nr [...], jak i jego uzasadnienie nie budzą żadnych wątpliwości. Decyzja ta zawiera wszystkie elementy wymienione w art. 107 § 1 K.p.a., poczynając od określenia organu właściwego do jej wydania, daty jej wydania, oznaczenia strony, powołania podstawy prawnej, podpisu osoby uprawnionej do jej wydania, a skończywszy na pouczeniu o prawie wniesienia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy (który strona faktycznie wniosła, jednak po upływie ustawowego terminu). W uzasadnieniu zawarto precyzyjny opis zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz argumenty, które przesądzają o przyjęciu określonej wersji stanu faktycznego i jego subsumpcji do obowiązujących przepisów prawa, poparte tezami wywiedzionymi z orzecznictwa sądów. Uzasadnienie decyzji, zdaniem organu, jest wyczerpujące i przekonujące, spełnia zatem wymogi określone w art. 107 § 3 K.p.a.