Wyrok WSA w Warszawie z dnia 25 marca 2014 r., sygn. VII SA/Wa 2283/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Machlejd, , Sędzia WSA Paweł Groński, Sędzia WSA Bożena Więch - Baranowska (spr.), Protokolant spec. Sylwia Kruszyńska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 marca 2014 r. sprawy ze skarg L. K. - P.i Towarzystwa [...] na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] sierpnia 2013 r. znak: [...] w przedmiocie zezwolenia na prowadzenie robót budowlanych skargi oddala

Uzasadnienie

Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego decyzją wydaną [...] sierpnia 2013 r. na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kpa utrzymał w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków nr [...] z dnia [...] wrześnią 2009 r. zezwalającej ze stanowiska Konserwatorskiego spółce z o.o. "[...]" na prowadzenie robót budowlanych polegających na budowie zespołu budynków mieszkalnych z infrastrukturą techniczną i zagospodarowaniem terenu na działce o nr ew. [...] przy ul. [...] w [...].

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy podniósł, że podstawą prawną kontrolowanej decyzji był art. 36 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, zgodnie z którym pozwolenia organu ochrony zabytków pierwszej instancji wymaga prowadzenie prac konserwatorskich, restauratorskich lub robót budowlanych przy zabytku wpisanym do rejestru zabytków.

Właściwość konserwatorska do wydania pozwolenia w niniejszej sprawie wynika z faktu, że nieruchomość planowana pod zabudowę położona jest na obszarze układu urbanistycznego i zespołu budowlanego [...], wpisanym do rejestru zabytków pod numerem [...] decyzją Konserwatora Zabytków m. [...] z dnia [...] lutego 1990 r.

Rozstrzygnięcia w sprawach, o których mowa w ww. art. 36 ust. 1 pkt 1 ustawy, wydawane są w ramach tzw. uznania administracyjnego. Oznacza to, że przepisy prawa nie określają, w jakich przypadkach konieczne jest wydanie pozwolenia, a w jakich- odmowa jego udzielenia, pozostawiając tę kwestię ocenie organu ochrony zabytków. Ocena ta powinna każdorazowo opierać się na ustaleniu, jaki wpływ konkretna inwestycja będzie miała na chronione wartości danego obiektu czy też obszaru zabytkowego. W świetle bowiem regulacji art. 4 ww. ustawy, przyjąć należy, że wszelkie działania i rozstrzygnięcia organu konserwatorskiego winny być podejmowane dla zapewnienia odpowiednich warunków, umożliwiających zachowanie zabytków we właściwym stanie, ich odpowiedniego zagospodarowania i utrzymania, zapobiegania zagrożeniom mogącym spowodować uszczerbek dla ich wartości, udaremniania niszczenia i niewłaściwego korzystania z zabytków. Powyższy artykuł charakteryzuje się dużym stopniem ogólności. Dokonując zatem subsumcji, organ jest zobowiązany do dokonania jej interpretacji i zastosować ze względu na konkretne okoliczności sprawy. Uzasadnienie takiej decyzji winno odpowiadać mowom określonym w art. 107 § 3 Kpa, w szczególności zawierać konkretne ustalenia faktyczne, których analiza z punktu widzenia wiedzy specjalistycznej posiadanej przez organ będzie stanowiła podstawę rozstrzygnięcia.