Wyrok WSA w Warszawie z dnia 18 marca 2014 r., sygn. IV SA/Wa 2494/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Anna Falkiewicz-Kluj (spr.), Sędziowie sędzia WSA Marta Laskowska-Pietrzak, sędzia WSA Krystyna Napiórkowska, Protokolant ref. staż. Paweł Smulski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 marca 2014 r. sprawy ze skargi M. P. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] sierpnia 2013 r. [...], po rozpoznaniu odwołania M. P., dalej skarżący, od decyzji Prezydenta W. z dnia [...] czerwca 2013 r.nr. [...], orzekającej o wymeldowaniu skarżącego z pobytu stałego z lokalu nr [...] przy ulicy [...] w W., dalej przedmiotowy lokal, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Powyższe rozstrzygnięcie było wynikiem następujących ustaleń faktycznych i oceny prawnej organu.

Decyzją z [...] czerwca 2013 r. Prezydent W. orzekł o wymeldowaniu skarżącego z lokalu nr [...] przy ulicy [...] w W. Postępowanie zostało wszczęte na wniosek współwłaścicieli budynku A. K., K. R. i P. K.

Skarżący nie zgodził się z powyższą decyzją i złożył odwołanie wywodząc, że organ wadliwie ustalił, iż skarżący spełnia warunki do wymeldowania.

Zaskarżoną decyzją Wojewoda [...] utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Organ ustalił, na podstawie oświadczenia skarżącego z 27 grudnia 2013 r, iż M. P. nie zamieszkuje pod adresem stałego zameldowania. Nie ma tam warunków do zamieszkania z powodu braku ogrzewania i toalety. Mieszka w lokalu nr [...] przy ulicy [...] w W., wraz z żoną i dzieckiem. Okoliczności te potwierdzone zostały przez C. Z. i A. W. Dowody te organ uznał za spójne i logiczne. Organ odmówił wiary zeznaniom K. J. i J. L., gdyż są to osoby nie zamieszkujące w pobliżu nieruchomości przy ulicy [...], jak również zeznaniom A. G. i J. R., które nie posiadały wiedzy na temat tego czy skarżący zamieszkuje w przedmiotowym lokalu. Organ nie uwzględnił oświadczeń P. R., który miał wynajmować od skarżącego lokal, ponieważ sam skarżący wskazał, że jest on jego znajomym. Ponadto, odnosząc się do twierdzeń M. P., żony skarżącego i jego pełnomocnika, o tym, że jej mąż zamieszkuje w przedmiotowym lokalu, organ uznał je za niewiarygodne w kontekście oświadczeń jej męża potwierdzających zamieszkanie w innym lokalu od ok 7 lat. Organ II instancji zatem uznał, że zebrany przez organ I instancji materiał dowodowy jest wyczerpujący i nie ma powodów do jego uzupełnienia, w tym do przeprowadzania dowodu z zeznań E. M., tym bardziej, że skarżący nie podał jej adresu.