Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 13 marca 2014 r., sygn. II SA/Gl 1822/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Łucja Franiczek, Sędziowie Sędzia WSA Piotr Broda (spr.),, Sędzia WSA Włodzimierz Kubik, Protokolant Izabela Maj-Dziubańska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 marca 2014 r. sprawy ze skargi K.M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w C. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie uprawnień do kierowania pojazdami oddala skargę.

Uzasadnienie

Pismem z dnia [...] r. [...] Komendant Wojewódzki Policji wystąpił, na podstawie art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz.1137) oraz art. 49 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia

5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. Nr 30, poz. 151 ze zm.) do Starosty [...] z wnioskiem o sprawdzenie kwalifikacji K. M. do kierowania pojazdami w ramach posiadanych uprawnień, w związku z otrzymaniem 29 punktów za naruszenie przepisów ruchu drogowego w okresie od dnia [...]r. do dnia [...]r. (m.in. w dniu [...]r. w miejscowości K. i w dniu [...]r. w miejscowości S. ).

Pismem z dnia [...]r. Starosta [...] zawiadomił K. M. o wszczęciu z urzędu postępowania w powyższej sprawie, pouczając o możliwości wypowiedzenia się co do zebranego w sprawie materiału dowodowego w terminie 7 dni. Zawiadomienie zostało skutecznie doręczone stronie w dniu [...]r., która skorzystała z przysługującego jej uprawnienia i zapoznała się z aktami sprawy. W dniu [...]r. akta sprawy przeglądał także pełnomocnik strony.

Decyzją z dnia [...]r. Nr [...] Starosta [...], działając na podstawie art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy - Prawo o ruchu drogowym skierował K. M. na kontrole sprawdzenie kwalifikacji w formie egzaminu państwowego w zakresie kierowania pojazdami kat. B.

W odwołaniu od tej decyzji pełnomocnik K. M., podnosząc zarzuty naruszenia art. 7 i 10 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267, dalej zwanej k.p.a.) wniósł o jej uchylenie i umorzenie postępowania, ewentualnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji. Wnoszący odwołanie zarzucił organowi brak podjęcia czynności niezbędnych do wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, w szczególności ustalenia, czy strona faktycznie dopuściła się wykroczeń drogowych w dniach [...] i [...]r. Wskazał także na brak sporządzenia pisemnego protokołu ze złożonych w siedzibie organu w dniu [...]r. wyjaśnień strony wskazujących, że nie popełnił on w tym okresie wykroczeń drogowych. Nadto, decyzja w sprawie została wydana przed upływem siedmiodniowego terminu wyznaczonego stronie do wypowiedzenia się co do zebranego materiału dowodowego. Tym samym uniemożliwiono stronie oraz jej pełnomocnikowi złożenie wniosków dowodowych przed wydaniem decyzji. Zdaniem pełnomocnika strony powyższe naruszenia miały wpływ na błędne ustalenie stanu faktycznego sprawy. W dniu [...]r. w godzinach od [...] do [...] K. M. przebywał bowiem w pracy w T., a o fakcie rzekomego popełnienia wykroczenia dowiedział się dopiero na skutek zawiadomienia o wszczęciu postępowania o skierowaniu na badania. Wykroczeń dopuściła się zaś inna osoba, podając dane osobowe K. M. Dane sprawcy wykroczenia nie zostały zaś zweryfikowane przez funkcjonariuszy policji z żadnym dokumentem potwierdzającym jego tożsamość. Według pełnomocnika strony, organ pierwszej instancji dysponując wyjaśnieniami strony, winien wobec tego wystąpić do [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji o przesłanie dokumentów dotyczących ukarania sprawcy wykroczeń w dniach [...] i [...]r., a następnie przeprowadzić dowód z opinii biegłego grafologa na okoliczność autentyczności podpisu K. M. na tych dokumentach.