Wyrok WSA w Warszawie z dnia 4 lutego 2014 r., sygn. VII SA/Wa 1689/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Paweł Groński (spr.), , Sędzia WSA Joanna Gierak-Podsiadły, Sędzia WSA Elżbieta Zielińska-Śpiewak, Protokolant ref. Hubert Dobrowolski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 lutego 2014 r. sprawy ze skargi (...) Sp. z o.o. w (...) na postanowienie Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia (...) maja 2013 r. znak (...) w przedmiocie nieuzgodnienia zamierzenia dotyczącego rozbiórki skargę oddala

Uzasadnienie

Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego postanowieniem z dnia [...] maja 2013 r., znak: [...] działając na podstawie art. 89 pkt 1 i art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. z 2003 r. Nr 162, poz. 1568 ze zm.), art. 7 i 8 ustawy z dnia 18 marca 2010 r. o zmianie ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2010 r., Nr 75, poz. 474), art. 39 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo Budowlane (Dz. U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016 ze zm.) oraz art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej: k.p.a.), po rozpatrzeniu zażalenia [...] Spółki Mieszkaniowej Sp. z o. o. w [...] - utrzymał w mocy postanowienie [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia [...] sierpnia 2012 r., znak: [...], nieuzgadniający zamierzenia dotyczącego rozbiórki 5 budynków gospodarczych przy ul. S. nr [...] do [...] w [...].

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy wskazał, że z wnioskiem o uzgodnienie rozbiórki 5 budynków gospodarczych przy ul. S. nr [...] do [...] w [...] wystąpiła [...] Spółka Mieszkaniowa Sp. z o. o. w [...].

Organ pierwszej instancji odmówił uzgodnienia rozbiórki powyższego zamierzenia wskazując, że obiekty te, poza niewielkimi ingerencjami posiadają autentyczną substancją zabytkową i stanowią świadectwo minionej epoki. Omawiane budynki, będące częścią kompozycji urbanistycznej historycznego osiedla M., stanowią przykład zabudowy robotniczej o cechach architektonicznych charakterystycznych do zabudowy regionalnej, dlatego warto zadbać o ich wartość historyczną, zaś stan techniczny przedmiotowych budynków gospodarczych podyktowany jest zaniedbaniami właściciela, który od lat nie remontuje tych obiektów oraz nie wykonuje jakichkolwiek zabezpieczeń, nie reagując na pogarszający się stan techniczny oraz dążąc do wyburzenia obiektów. Remont obiektów jest możliwy i zasadny.