Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 27 lutego 2014 r., sygn. II SA/Sz 825/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Gebel, Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Grzegorczyk-Meder,, Sędzia NSA Stefan Kłosowski (spr.), Protokolant starszy sekretarz sądowy Joanna Białas-Gołąb, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 27 lutego 2014r. sprawy ze skargi Spółki A. na decyzję Okręgowego Inspektora Pracy z dnia [...] nr [...] w przedmiocie obowiązków z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy oddala skargę.

Uzasadnienie

W dniu [...] r. Inspektor pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy , działając na podstawie art. 11 pkt 1 i art. 33 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia

13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (Dz. U. z 2012 r. poz. 404) oraz

art. 2376 § 1 i 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy, nakazał Spółce A dostarczenie pracownikom wykonującym prace przy urządzeniach i instalacjach energetycznych w warunkach szczególnego zagrożenia dla zdrowia i życia ludzkiego, wyłącznie półbutów elektroizolacyjnych, spełniających wymagania dotyczące oceny zgodności określone w odrębnych przepisach. Z uwagi na konieczność ochrony zdrowia i życia pracowników na podstawie art. 108 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego (K.p.a.) decyzji tej nadano rygor natychmiastowej wykonalności. W uzasadnieniu nakazu wskazano, że w wyniku przeprowadzonej kontroli inspektor pracy stwierdził, że użytkowane przez pracowników Spółki półbuty elektroizolacyjne marki SALISBURY, oznakowane jako ASTM F 1117 produkcji USA, nie były oznakowane znakiem CE (według obecnego stanu prawnego) ani znakiem bezpieczeństwa B (wymaganego dla wyrobów wyprodukowanych w Polsce lub importowanych do Polski według stanu prawnego obowiązującego w marcu 2004 r.), zatem użytkowany przez pracowników sprzęt ochronny nie spełniał wymagań dotyczących oceny zgodności określonych w odrębnych przepisach.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła Spółka, zarzucając organowi naruszenie art. 34 ust. 2 ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy (dalej: ustawa o PIP) oraz art. 107 § 3 K.p.a., poprzez wydanie nakazu z naruszeniem obowiązku należytego uzasadnienia faktycznego i prawnego, w tym powołanie przepisów o charakterze norm ogólnych, niemających bezpośredniego przełożenia na treść nałożonego obowiązku oraz naruszenie zasady praworządności, przez niezamieszczenie w uzasadnieniu nakazu elementów wymaganych art. 107 § 3 K.p.a. w zw. z art. 34 ust. 2 ustawy o PIP. Spółka zarzuciła także naruszenie art. 7, art. 77 oraz art. 80 K.p.a., przez naruszenie zasady prawdy obiektywnej, oraz obowiązku wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego (art. 75 § 1 K.p.a.), przez nieprzeprowadzenie postępowania dowodowego w sprawie, a także naruszenie zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa (art. 8 i 11 k.p.a.), przez niewyjaśnienie zasadności przesłanek, którymi kierował się organ wydając nakaz.