Wyrok WSA w Kielcach z dnia 6 lutego 2014 r., sygn. I SA/Ke 11/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Grabowska, Sędziowie Sędzia WSA Danuta Kuchta (spr.), Sędzia WSA Ewa Rojek, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Celestyna Niedziela, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 6 lutego 2014 r. sprawy ze skargi S. B. na decyzję Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego z dnia [...] 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia należności składkowych 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana w całości.

Uzasadnienie

Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego ("KRUS", "Kasa") decyzją z dnia [...] 2013 r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję

z dnia [...] 2013 r. nr [...] odmawiającą S. B. umorzenia należności składkowych na ubezpieczenie społeczne rolników za okres od marca 1999 r. do lutego 2005 r. w kwocie [...] zł, w tym odsetki stanowiące kwotę [..] zł.

W uzasadnieniu decyzji Prezes KRUS wskazał, że S. B. współdziałał w prowadzeniu gospodarstwa rolnego wraz z bratem J. i podlegał

z tego tytułu ubezpieczeniu społecznemu rolników z mocy ustawy. W związku ze zgonem brata, decyzją z dnia 1 marca 2010 r. wnioskodawca został zobowiązany do uregulowania zaległości z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne rolników, figurujących na koncie nieżyjącego brata. W myśl przepisów wynikających z art. 4

i 40 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników

(Dz. U. z 2008 r., nr 50, poz. 291) dalej "u.u.s.r.", z podlegania ubezpieczeniu z mocy ustawy wynika obowiązek regulowania składek na przedmiotowe ubezpieczenie.

Prezes KRUS podniósł, że S. B. wnosząc o ponowne rozpatrzenie sprawy o umorzenie należności nie udokumentował zdarzeń losowych, ani żadnych nowych okoliczności uniemożliwiających regulowanie zobowiązań. Wniosek uzasadnił podobnymi argumentami, które były uwzględnione już przez Kasę przy podejmowaniu decyzji z dnia 27 września 2013 r., tj. trudną sytuacją materialną spowodowaną w ocenie zobowiązanego niskim świadczeniem, ponoszeniem wydatków na podstawowe potrzeby życiowe oraz pogarszającym się stanem zdrowia.