Wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 grudnia 2013 r., sygn. IV SA/Wa 2055/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Alina Balicka, sędzia WSA Agnieszka Wójcik, sędzia WSA Tomasz Wykowski (spr.), Protokolant ref. staż. Filip Rutkowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 grudnia 2013 r. sprawy ze skargi L. S. na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z dnia [...] czerwca 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony na terytorium RP oddala skargę

Uzasadnienie

I. Zaskarżoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (dalej "Sądu") decyzją z dnia [...] czerwca 2013 r. nr [...] (dalej "zaskarżoną decyzją") Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców (dalej "Szef Urzędu"), po rozpatrzeniu odwołania L. S. (dalej "skarżącej") od decyzji Wojewody [...] (dalej "Wojewody") z dnia [...] października 2012 r. nr [...], orzekającej o odmowie udzielenia skarżącej zezwolenia na czas oznaczony, utrzymał decyzję Wojewody w mocy.

II. Zaskarżona decyzja Szefa Urzędu zapadła w następującym stanie faktycznym:

1. W dniu 19 sierpnia 2011 r. skarżąca wystąpiła do Wojewody z wnioskiem o udzielenie jej zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony.

W uzasadnieniu wniosku skarżąca powołała się na:

1) sprawowaną wraz z mężem V. S. opiekę nad obywatelką polską H. H., będącą ciotką skarżącej, od której otrzymali darowizną w postaci działki z zabudowaniami,

2) posiadanie 200 udziałów w V. Sp. z o.o. (dalej "spółce"), w ramach której skarżąca świadczy usługi rehabilitacyjne dla osób niepełnosprawnych.

2. Decyzją z dnia [...] grudnia 2011 r. Wojewoda orzekł o odmowie udzielenia skarżącej zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony. W podstawie prawnej decyzji powołano art. 57 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 53 ust. 1 pkt 2 i art. 53a ust. 1 pkt 4 oraz art.57 ust.1 pkt 6 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach (j.t. Dz. U. z 2011 r. Nr 264, poz. 1573 z późn. zm.), dalej również "ustawy". W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia stwierdzono, że skarżąca nie udokumentowała, iż prowadzona przez nią działalność gospodarcza jest korzystna dla gospodarki narodowej. Wobec skarżącej ma zastosowanie art.57 ust.1 pkt 6 ustawy.