Wyrok WSA w Lublinie z dnia 11 grudnia 2013 r., sygn. I SA/Lu 1018/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Irena Szarewicz-Iwaniuk, Sędziowie WSA Wiesława Achrymowicz (sprawozdawca), WSA Krystyna Czajecka-Szpringer, Protokolant Sekretarz sądowy Julita Kula, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 11 grudnia 2013 r. sprawy ze skargi A. L. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2010 r. I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. orzeka, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości; III. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz A. L. kwotę [...] złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

I SA/Lu 1018/13

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej (w dalszej części uzasadnienia jako organ), na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa (Dz.U.12.749 ze zm. - w dalszej części uzasadnienia o.p.), utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia 28 lutego 2013 r. w sprawie określenia A. L.(dalej jako podatnik) zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2010 rok w wysokości 13.869 zł

Organ uzasadniał, że poza sporem pozostaje wysokość przychodów zadeklarowana przez podatnika za rozpatrywany rok podatkowy. Natomiast, zdaniem organu, nie jest prawidłowe zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów: odpisów amortyzacyjnych dokonanych jednorazowo w wysokości 25.000 zł z tytułu lamp Z. i B.; odpisu amortyzacyjnego z tytułu budynku usługowego w kwocie 3.807,32 zł od zawyżonej wartości początkowej; zapłaconych odsetek od kredytu inwestycyjnego w kwocie 21.047,14 zł; wartości wyposażenia gabinetu w kwocie 19.220 zł.

W ocenie organu, pomimo wezwań kierowanych do podatnika, nie przedstawił on żadnych dowodów na okoliczność nabycia i wartości ruchomości - środków trwałych, które przyjął do ewidencji środków trwałych z dniem 1 stycznia 2010 r. i od których dokonał odpisów amortyzacyjnych. Podatnik twierdził, że nabywał amortyzowane ruchomości w latach 2000 do 2008. Wówczas podatnik prowadził już działalność gospodarczą pod inną firmą, ale w tym samym przedmiocie. Należy więc, zdaniem organu, przyjąć, że podatnik nabywał urządzenia do prowadzonej działalności w związku z tą działalnością, a jeśli tak, to, w przekonaniu organu, powinien dysponować dowodami na okoliczności nabycia tych rzeczy, wysokości wydatków poniesionych w związku z każdorazowym zakupem. Takich dowodów ani nawet źródeł dowodowych podatnik nie przedstawił organowi. Organ zwracał uwagę, że w zdecydowanej większości są to rzeczy stanowiące specjalistyczny sprzęt, ściśle służący prowadzonej działalności, a nie przedmioty codziennego użytku (specjalistyczne lamy, urządzenia, stoły do masażu, szafki medyczne, itp). Istotne jest zatem, że przedmiotem działalności podatnika od 2007 r. były usługi fizjoterapeutyczne i paramedyczne, a od 1997 r. do 2006 r. usługi fizjoterapeutyczne.