Wyrok WSA w Krakowie z dnia 12 grudnia 2013 r., sygn. III SA/Kr 423/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wojciech Jakimowicz Sędziowie WSA Barbara Pasternak (spr.) WSA Janusz Kasprzycki Protokolant Ewelina Kalita po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 grudnia 2013 r. sprawy ze skargi "A" Sp. z o.o. z siedzibą w J. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia 4 marca 2013 r. nr [....] w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania skargę oddala.

Uzasadnienie

Dyrektor Izby Celnej decyzją z dnia [...] 2012 r. znak: [...], wydaną na podstawie art. 207 § 1, art. 210 § 1 w związku z art. 240 § 1 pkt 11, art. 243 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz art. 8 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. nr 201, poz. 1540 ze zm.), odmówił wznowienia postępowania w sprawie o wydanie zezwolenia na urządzanie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa [...], zakończonej decyzją ostateczną Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] 2010 r. nr [...], utrzymującą w mocy decyzję nr [...] z dnia [...] 2010 r. umarzającą postępowanie.

W uzasadnieniu organ wskazał, że w wyniku postępowania zainicjowanego wnioskiem strony o wydanie zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa [...] Dyrektor Izby Celnej decyzją z dnia [...] 2010 r. umorzył postępowanie w sprawie, a po rozpatrzeniu odwołania decyzją z dnia [...] 2010 r. utrzymano w mocy decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] 2010 r. Ostateczna decyzja w dniu [...] 2010 r. została zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. Następnie w dniu 15 września 2011r. postanowieniem sygn. akt III SA/Kr 726/10 WSA w Krakowie zawiesił postępowanie sądowe w związku z pytaniem prawnym, jakie zostało skierowane do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przez WSA w Gdańsku w sprawie o sygn. akt III SA/Gd 262/10.

W dniu 24 października 2012 r. do organu wpłynął wniosek A Sp. z o.o. z siedzibą w J, w którym Strona, w związku z publikacją w dniu 29 września 2012 r. wyroku TSUE z dnia 19 lipca 2012 r. sygn. sprawy: C-213/11, działając na podstawie art. 240 § 1 pkt 11 i art. 241 § 2 pkt 2 Ordynacji podatkowej wniosła o wznowienie postępowania w sprawie o wydanie zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa [...], zakończonego decyzją ostateczną Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] 2010 r. W uzasadnieniu wniosku o wznowienie podniesiono, że wskazane orzeczenie TSUE dotyczy wykładni w zakresie charakteru zaskarżonych norm prawa krajowego, a konkretnie przepisów art. 129 ust. 2, art. 135 ust. 2 i art. 138 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, w odniesieniu do dyrektywy 98/34/WE. Tym samym dotyczy udzielenia odpowiedzi przez TSUE na zapytanie skierowane przez polski sąd krajowy, czy przepisy ustawy o grach hazardowych, które mogą powodować ograniczenie prowadzenia gier na automatach o niskich wygranych poza kasynami gry, a w szczególności, które zakazują, wydawania nowych zezwoleń, przedłużania zezwoleń lub zmiany lokalizacji prowadzonej działalności gier na automatach losowych poza kasynami gry, stanowią potencjalne przepisy techniczne w rozumieniu powołanej wyżej dyrektywy. TSUE wypowiedział się pozytywnie co do oceny technicznego charakteru wskazanej regulacji ustawy o grach hazardowych i przyznał "zaskarżonym" normom, a właściwie co do zasady przepisom ustawy o grach hazardowych, potencjalny charakter przepisów technicznych w rozumieniu dyrektywy nr 98/34/WE. A Sp. z o.o. podkreśliła, że skutkiem niedopełnienia obowiązku notyfikacji jest bezskuteczność takich przepisów technicznych, co oznacza, że nie można ich egzekwować i stosować w obrocie prawnym. W myśl dyrektywy 98/34/WE, sądy krajowe i jednostki administracji publicznej powinny zaniechać stosowania takich wewnętrznych przepisów technicznych, które nie zostały objęte procedurą notyfikacji.