Wyrok WSA w Lublinie z dnia 7 listopada 2013 r., sygn. II SA/Lu 416/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Dudek, Sędziowie Sędzia NSA Maria Wieczorek-Zalewska, Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski (sprawozdawca), Protokolant Referent Marzena Okoń, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 7 listopada 2013 r. sprawy ze skargi Z. B. i A. B. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki obiektu budowlanego uchyla zaskarżoną decyzję.

Uzasadnienie

W dniu 15 maja 2012r. do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego wpłynęło zawiadomienie A. W. o budowie na sąsiedniej działce nr 157, stanowiącej własność Z. B., bez pozwolenia studzienki na wodę oraz budynku gospodarczego. Decyzją z dnia [...] organ odmówił nałożenia na inwestora nakazu rozbiórki wspomnianego budynku. W motywach decyzji wyjaśniono, że budynek, o konstrukcji murowanej i wymiarach 6,04m x 6,74m, posiada dwie bramy dwuskrzydłowe drewniane o wymiarach 2,46m x 2,53m oraz 2,52m x 2,62m. Znajduje się w odległości ok. 6,5m od budynku mieszkalnego, również zlokalizowanego na tej działce oraz w odległości około 4,6m od granicy z działką A. W. Jest w odpowiednim stanie technicznym i nie stwarza zagrożenia dla ludzi i mienia. Według właściciela budynek został wybudowany około 40 lat temu przez jego dziadka. Natomiast A. W. jako datę jego budowy przez Z. B. i jego ojca A. podała rok 1992. Porównując plan sytuacyjny działki z grudnia 1972r. i mapę przyjętą w 1994r. do zasobu geodezyjno - kartograficznego, a także użyte materiały budowlane oraz stan techniczny budynku, za wiarygodną datę budowy uznano podaną przez A. W. Ponieważ nie odnaleziono pozwolenia na budowę, przyjęto jego realizację w warunkach samowoli budowlanej i w celu jej usunięcia zastosowano przepisy ustawy z dnia 24 października 1974r. prawo budowlane (Dz U Nr 38, poz. 229 ze zmianami ). W myśl jej art. 37 obiekty budowlane lub ich części, będące w budowie lub wybudowane niezgodnie z przepisami obowiązującymi w okresie ich budowy podlegają przymusowej rozbiórce albo przejęciu na własność Państwa bez odszkodowania i w stanie wolnym od obciążeń, gdy terenowy organ administracji państwowej stopnia powiatowego stwierdzi, że obiekt budowlany lub jego cześć znajduje się na terenie, który zgodnie z przepisami o planowaniu przestrzennym nie jest przeznaczony pod zabudowę albo przeznaczony jest pod innego rodzaju zabudowę ( pkt.1 ) lub powoduje bądź w razie wybudowania spowodowałby niebezpieczeństwo dla ludzi lub mienia albo niedopuszczalne pogorszenie warunków zdrowotnych lub użytkowych dla otoczenia ( pkt.2 ). Według miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy D., obowiązującego w dacie budowy, działka nr 157 znajdowała się na terenie oznaczonym symbolem MRMN, przeznaczonym pod budownictwo zagrodowe i mieszkaniowe. Z kolei według art.1 ustawy z dnia 6 lipca 1972r. o terenach budownictwa jednorodzinnego i zagrodowego oraz o podziale nieruchomości w miastach i osiedlach przez budownictwo zagrodowe rozumiało się domy mieszkalne wraz z budynkami gospodarczymi, związane z indywidualnym gospodarstwem rolnym, hodowlanym lub ogrodniczym. Zapis ten oznaczał zatem możliwość realizacji również spornego budynku. W ocenie organu z przeprowadzonych w toku postępowania jego oględzin wynika, że nie powoduje niebezpieczeństwa dla ludzi lub mienia, nie pogarsza warunków zdrowotnych i użytkowych dla otoczenia oraz nie narusza przepisów rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki. Nie ma zatem podstaw nie tylko do nakazania jego rozbiórki, ale również do nakazania wykonania w trybie art. 40 wspomnianej ustawy zmian lub przeróbek niezbędnych do doprowadzenia obiektu do stanu zgodnego z prawem.