Wyrok WSA w Krakowie z dnia 21 listopada 2013 r., sygn. III SA/Kr 1638/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Wojciech Jakimowicz Sędziowie WSA Bożenna Blitek (spr.) WSA Dorota Dąbek Protokolant Ewelina Knapczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 listopada 2013 r. sprawy ze skargi D. S. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 31 lipca 2012 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej skargę oddala.

Uzasadnienie

W dniu 15 marca 2012 r. na drodze krajowej w miejscowości S. upoważniony kontrolujący Wojewódzkiej Inspekcji Transportu Drogowego w K. dokonał kontroli samochodu ciężarowego [....] o nr rej. [....] w oparciu o przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym i z tej kontroli sporządzono "protokół kontroli" znajdujący się w aktach administracyjnych.

Pismem z dnia 15 marca 2012 r. Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w K. zawiadomił D. S. prowadzącego firmę pod nazwą "A" D. S. o wszczęciu postępowania administracyjnego doręczając powyższy "protokół kontroli" i pouczając o możliwości składania wniosków, wyjaśnień, uwag i zastrzeżeń w ciągu 14 dni od daty doręczenia tego zawiadomienia. Zawiadomienie to zostało wysłane na adres C. [...] i odebrane w dniu 26 marca 2012 r. w imieniu skarżącego przez dorosłego domownika - matkę skarżącego A. S., jednak przedsiębiorca nie skorzystał z możliwości złożenia wyjaśnień i zastrzeżeń w zakreślonym terminie.

Decyzją z dnia [....] 2012 r. Nr [....] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego nałożył na D. S., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą: "A", [...] D. S., karę pieniężną w wysokości 10.000 zł. Organ I instancji zaznaczył, że łączna suma kar wymierzonych za stwierdzone naruszenia wyniosła 10.550 zł, jednak z uwagi na treść art. 92a ust. 2 ustawy o transporcie drogowym karę ograniczono do kwoty 10.000 zł. W uzasadnieniu organ I instancji podał, że w dniu 15 marca 2012 r. w miejscowości S. na drodze krajowej nr [...] został zatrzymany do kontroli samochód marki [...] o nr rej. [....], którym kierował J. M. Podczas kontroli drogowej stwierdzono, że wykonywany był transport drogowy rzeczy na trasie C. (Polska) - G.(Słowacja) przez przedsiębiorcę: D. S. "A" z siedzibą w miejscowości C. [...]. Organ I instancji podał, że podczas kontroli drogowej kierowca okazał wypis nr [...] zaświadczenia nr [....] na wykonywanie krajowego niezarobkowego przewozu drogowego rzeczy na potrzeby własne wystawiony dla przedsiębiorcy D. S., jednak przewożony podczas kontroli ładunek (ziemniaki, kapusta, ciastka) był własnością K. S. z siedzibą w miejscowości C. [...]. Zdaniem organu I instancji, kierowca w takiej sytuacji powinien był okazać do kontroli wypis z licencji na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy. Jednak kierowca oświadczył do protokołu przesłuchania, że nie został wyposażony przez pracodawcę w wypis z licencji na wykonywanie międzynarodowego transportu drogowego rzeczy. Organ I instancji podał, że z informacji uzyskanych od Głównego Inspektora Transportu Drogowego (Biuro Obsługi Transportu Międzynarodowego) wynika, że w dniu kontroli przedsiębiorca D. S. nie został zarejestrowany w systemie informatycznym jako podmiot posiadający licencję na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego towarów lub posiadający zaświadczenie na wykonywanie międzynarodowych przewozów drogowych rzeczy na potrzeby własne. Organ I instancji uznał zatem, że D. S. wykonywał transport drogowy rzeczy bez wymaganej licencji co stanowiło naruszenie art. 5 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym i za to wymierzył karę w wysokości 8.000 zł. Organ I instancji podał, że w trakcie kontroli stwierdzono również: - przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy - o czas powyżej 15 minut do 30 minut, co stanowiło naruszenie art. 7, art. 4 lit. d i lit. j rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. U. L 102 z 11.4.2006 r., str. 1-14) i za to przekroczenie organ wymierzył karę 150 zł; - przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy - za każde następne rozpoczęte 30 minut, co stanowiło naruszenie art. 7, art. 4 lit. d i lit. j rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r., przy czym organ stwierdził, że analiza wykresówek wykazała, że kierowca w dniu 17 lutego 2012 r. przekroczył maksymalny czas prowadzenia pojazdu bez wymaganej przerwy o 1 godzinę i prowadził pojazd przez 5 godzin i 30 minut w okresie od godziny 1405 do godziny 1950; w dniu 28 lutego 2012 r. kierowca przekroczył maksymalny czas prowadzenia pojazdu bez wymaganej przerwy o 1 godzinę i 50 minut prowadząc pojazd przez 6 godzin i 20 minut w okresie od godziny 1215 do godziny 2010, a zgodnie z art. 7 Rozporządzenia WE nr 561/2006, po okresie prowadzenia pojazdu trwającym cztery i pół godziny kierowcy przysługuje ciągła przerwa trwająca co najmniej 45 minut. Przerwę taką może zastąpić przerwa o długości co najmniej 15 minut, po której nastąpi przerwa o długości co najmniej 30 minut. W konsekwencji organ wymierzył za to naruszenie karę 800 zł. Organ I instancji podał, ze w czasie kontroli drogowej stwierdzono także: - przekroczenie maksymalnego dziennego czasu prowadzenia pojazdu - o czas powyżej 15 minut do jednej godziny, stanowiące naruszenie art. 6 ust. 1, 4, art. 4 lit. k rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. i za to organ wymierzył karę 100 zł; - przekroczenie maksymalnego dziennego czasu prowadzenia pojazdu - za każdą następną rozpoczętą godzinę, stanowiące naruszenie art. 6 ust. 1, 4, art. 4 lit. k rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r., przy czym organ stwierdził, że analiza wykresówek wykazała, iż dzienny "okres prowadzenia pojazdu" (okres pomiędzy każdymi dwoma okresami dziennego odpoczynku lub między okresem dziennego i tygodniowego odpoczynku) rozpoczął się w dniu 17 lutego 2012 r. o godzinie 235, a zakończył w tym samym dniu o godzinie 1950 i w okresie tym kierowca prowadził pojazd łącznie przez 11 godzin i 30 minut, co oznacza, że przekroczył dzienny czas prowadzenia pojazdu o 1 godzinę i 30 minut, a w tym przypadku dopuszczalnym było prowadzenie przez kierowcą pojazdu w wymiarze 10 godzin. Organ I instancji podał, że zgodnie z art. 4 lit. k Rozporządzenia WE nr 561/2006, dzienny czas prowadzenia pojazdu oznacza łączny czas prowadzenia pojazdu od zakończenia jednego dziennego okresu odpoczynku do rozpoczęcia następnego dziennego okresu odpoczynku lub pomiędzy dziennym okresem odpoczynku a tygodniowym okresem odpoczynku, przy czym, zgodnie z art. 6 ust. 1 w/w rozporządzenia, dzienny czas prowadzenia pojazdu nie może przekroczyć 9 godzin, a może zostać przedłużony do nie więcej niż 10 godzin nie częściej niż dwa razy w tygodniu. W konsekwencji organ wymierzył karę w wysokości 200 zł. Nadto organ I instancji podał, że w czasie kontroli drogowej stwierdzono skrócenie dziennego czasu odpoczynku - o czas powyżej 15 minut do jednej godziny, stanowiące naruszenie art. 8 ust. 1-5, art. 9 ust. 1, art. 4 lit. g Rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. i za to naruszenie organ wymierzył karę 500 zł oraz stwierdzono skrócenie dziennego czasu odpoczynku (za każdą następną rozpoczętą godzinę), stanowiące naruszenie art. 8 ust. 1-5, art. 9 ust. 1, art. 4 lit. g rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r., przy czym: a) analiza wykresówek wykazała, że w dniu 17 lutego 2012 r. o godzinie 235 rozpoczął się 24-godzinny okres rozliczeniowy, w ciągu którego kierowca powinien odebrać minimum 9-godzinny nieprzerwany odpoczynek. W okresie tym kierowca odebrał jedynie 6 godzin i 45 minut nieprzerwanego odpoczynku, tj. od godziny 1950 dnia 17 lutego 2012 r. do godziny 235 dnia 18 lutego 2012 r. Oznacza to, że kierowca skrócił dzienny czas odpoczynku o 2 godziny i 15 minut. Natomiast w niniejszym przypadku dopuszczalnym było odebranie przez kierowcę odpoczynku w wymiarze skróconym do 9 godzin; b) analiza wykresówek wykazała, że w dniu 22 lutego 2012 r. o godzinie 1145 rozpoczął się 24-godzinny okres rozliczeniowy, w ciągu którego kierowca powinien odebrać minimum 9-godzinny nieprzerwany odpoczynek. W okresie tym kierowca odebrał jednak jedynie 7 godzin i 30 minut nieprzerwanego odpoczynku, tj. od godziny 2145 dnia 22 lutego 2012 r. do godziny 515 dnia 23 lutego 2012 r. Oznacza to więc, że kierowca skrócił dzienny czas odpoczynku o 1 godzinę i 30 minut, przy czym w tym przypadku dopuszczalnym było odebranie przez kierowcę odpoczynku w wymiarze skróconym do 9 godzin; c) analiza wykresówek wykazała, że w dniu 24 lutego 2012 r. o godzinie 445 rozpoczął się 24-godzinny okres rozliczeniowy, w ciągu którego kierowca powinien odebrać minimum 9- godzinny nieprzerwany odpoczynek. W okresie tym kierowca odebrał jednak jedynie 7 godzin i 20 minut nieprzerwanego odpoczynku, tj. od godziny 2125 dnia 24 lutego 2012 r. do godziny 445 dnia 25 lutego 2012 r. Oznacza to więc, że kierowca skrócił dzienny czas odpoczynku o 1 godzinę i 40 minut. Natomiast w niniejszym przypadku dopuszczalnym było odebranie przez kierowcę odpoczynku w wymiarze skróconym do 9 godzin; d) analiza wykresówek wykazała, że w dniu 28 lutego 2012 r. o godzinie 425 rozpoczął się 24-godzinny okres rozliczeniowy, w ciągu którego kierowca powinien odebrać minimum 9- godzinny nieprzerwany odpoczynek. W okresie tym kierowca odebrał jedynie 8 godzin i 15 minut nieprzerwanego odpoczynku, tj. od godziny 2010 dnia 28 lutego 2012 r. do godziny 425 dnia 29 lutego 2012 r. Oznacza to więc, że kierowca skrócił dzienny czas odpoczynku o 45 minut. Natomiast w niniejszym przypadku dopuszczalnym było odebranie przez kierowcę odpoczynku w wymiarze skróconym do 9 godzin; e) analiza wykresówek wykazała, że w dniu 6 marca 2012 r. o godzinie 320 rozpoczął się 24-godzinny okres rozliczeniowy, w ciągu którego kierowca powinien odebrać minimum 9-godzinny nieprzerwany odpoczynek. W okresie tym kierowca odebrał jednak jedynie 8 godzin nieprzerwanego odpoczynku, tj. od godziny 1920 dnia 6 marca 2012 r. do godziny 320 dnia 7 marca 2012 r. Oznacza to więc, że kierowca skrócił dzienny czas odpoczynku o 1 godzinę. Natomiast w niniejszym przypadku dopuszczalnym było odebranie przez kierowcę odpoczynku w wymiarze skróconym do 9 godzin. Organ I instancji podał, że zgodnie z art. 8 Rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w każdym 24- godzinnym okresie po upływie poprzedniego dziennego okresu odpoczynku lub tygodniowego okresu odpoczynku kierowca musi wykorzystać kolejny dzienny okres odpoczynku. Jeśli część dziennego okresu odpoczynku zawarta w 24-godzinnym okresie wynosi co najmniej 9 godzin, ale mniej niż 11 godzin, wówczas ten dzienny okres odpoczynku uznaje się za skrócony dzienny okres odpoczynku. Ponadto zgodnie z art. 4 lit g w/w rozporządzenia regularny dzienny okres odpoczynku oznacza nieprzerwany odpoczynek trwający co najmniej 11 godzin. Alternatywnie, regularny dzienny okres odpoczynku można wykorzystać w dwóch częściach, z których pierwsza musi nieprzerwanie trwać co najmniej 3 godziny a druga co najmniej 9 godzin. Skrócony dzienny okres odpoczynku oznacza natomiast nieprzerwany odpoczynek trwający co najmniej 9 godzin, ale krócej niż 11 godzin. Kierowca może mieć najwyżej trzy skrócone dzienne okresy odpoczynku pomiędzy dwoma tygodniowymi okresami odpoczynku. W konsekwencji organ I instancji wymierzył za to naruszenie karę pieniężną w wysokości 800 zł. W uzasadnieniu decyzji organ I instancji podniósł, że podczas kontroli kierowca J. M. oświadczył, że naruszenie związane z czasem jazdy i odpoczynku wynikły z winy pracodawcy, gdyż tak miał zaplanowaną jazdę, że nie mógł przestrzegać norm związanych z czasem jazdy i odpoczynku, a zatem organ uznał, że w niniejszej sprawie nie znajduje zastosowania art. 92b i art. 92c ustawy o transporcie drogowym.