Postanowienie WSA w Warszawie z dnia 21 października 2013 r., sygn. IV SO/Wa 53/13

Prawo pomocy

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie: Przewodniczący: Sędzia WSA Teresa Zyglewska po rozpoznaniu w dniu 21 października 2013 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku A. S. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie radcy prawnego lub adwokata w sprawie z wniosku A. S. o wymierzenie grzywny Prezesowi Naczelnego Sądu Administracyjnego za nieprzekazanie "skargi" A. S. z dnia 26 czerwca 2013 r. na "zachowania" w przedmiocie prawa pomocy postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy.

Uzasadnienie

A. S. w piśmie z dnia 12 września 2013 r. złożonym do spraw o sygn. akt IV SA/Wa 1749/13 i IV SA/Wa 1820/13 wniósł o ukaranie grzywną Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Dziekana Okręgowej Rady Adwokackiej w W. i Dziekana Okręgowej Izby Radców Prawnych w W. za nieprzekazanie skargi z odpowiedzią na skargę do Sądu. Skarżący wniósł także o rozpoznanie skargi stosownie do obowiązujących przepisów, wyłączenie sędziów Wydziałów IV i VI w sprawie i o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym, a w szczególności ustanowienie pełnomocnika z urzędu - adwokata lub radcy prawnego.

Skarżący, uzasadniając wniosek o wymierzenie grzywny wywiódł, że skierował do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę z dnia 26 czerwca 2013 r. w przedmiocie prawa pomocy na pięć podmiotów. Ponieważ tylko dwa z nich (Minister Sprawiedliwości i Prokurator Generalny) przekazały do Sądu skargi z odpowiedzią i aktami sprawy, wnosi o ukaranie grzywną pozostałych trzech, tj. Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Dziekana Okręgowej Rady Adwokackiej w W. i Dziekana Okręgowej Izby Radców Prawnych w W.

W piśmie z dnia 26 czerwca 2013 r. oznaczonym jako "skarga", której nieprzekazanie do Sądu ma zdaniem A. S. uzasadniać wymierzenie grzywny w niniejszej sprawie, skarżący zanegował "zachowania" (decyzje, postanowienia, inne akty lub czynności lub bezczynność) m.in. Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego w przedmiocie prawa pomocy i wniósł o określenie jego uprawnień oraz obowiązków organów w tym zakresie. W uzasadnieniu "skargi" A. S. zakwestionował orzeczenia wydane w sprawach o sygn. akt VII SA/Wa 1933/10 i VII SA/Wa 134/12, a także stanowiska pełnomocników z urzędu działających w tych sprawach w jego imieniu. Nadmienił, że wielokrotnie występował do sądów i organów o wznowienie postępowania przez nie same lub ustanowionego lub zmienionego pełnomocnika z urzędu. A. S. wywiódł, że istnieje konieczność złożenia i wnikliwego rozpoznania skargi z uwzględnieniem wszystkich podniesionych w niej kwestii, związanych z wznowieniem postępowania i funkcjonowaniem prawa pomocy.