Wyrok WSA w Krakowie z dnia 24 października 2013 r., sygn. II SA/Kr 620/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Mariusz Kotulski Sędziowie: Sędzia WSA Mirosław Bator (spr.) Sędzia WSA Jacek Bursa Protokolant: Katarzyna Paszko-Fajfer po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 października 2013 r. sprawy ze skarg Skarbu Państwa i Gminy Miejskiej K. reprezentowanych przez Prezydenta Miasta K. oraz Stowarzyszenia " [...]" na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia 14 marca 2013 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji skargi oddala.

Uzasadnienie

II SA/Kr 620/13

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. decyzją z dnia [...] października 2012 r. nr [...] działając na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. w związku z art. 2, art. 6, art. 7 i art. 16 ustawy z dnia 22 kwietnia 1959 r. o remontach i odbudowie oraz o wykańczaniu budowy i nadbudowie budynków stwierdziło nieważność decyzji wydanej z upoważnienia Naczelnika Urzędu Dzielnicowego K. -S. w dniu 27 lutego 1984 r. nr [...]. W uzasadnieniu organ wskazał, że decyzją z dnia 27 lutego 1984 r. orzeczono o przejęciu na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości położonej w K. objętej wykazem hipotecznym Lwh [...] gm. Kat. [...] oraz KW nr [...] stanowiącej parcelę l.kat. [...] o pow. 454 m2 zabudowaną budynkiem mieszkalnym przy[...] , stanowiącej masę spadkową po A.A.D. oraz orzeczono o przyznani odszkodowania za wyżej wymienioną nieruchomość w kwocie 3.520.833 zł. W dniu 30 września 2010 r. wniosek o stwierdzenie nieważności tej decyzji złożyli K.M.M., H.G.A., A.M. , B.D. E.M.L. i J.Z. D. , kwestionując błędne przyjęcie w treści decyzji jako podstawy prawnej rozstrzygnięcia art. 16 ust. 1 - 4 ustawy z dnia 22 kwietnia 1959r. o remontach i odbudowie oraz o wykańczaniu budowy i nadbudowie budynków oraz brak ustaleń dotyczących charakteru prowadzonych robót oraz zasadności wykonania remontu kapitalnego, a także skupienie się na okoliczności nieistotnej w sprawie - z punktu widzenia art. 7 ust. 2 ustawy, albowiem koszt remontu nie jest tożsamy zakresowo, a przede wszystkim wartościowo, ze wzrostem wartości technicznej budynku oraz wysokości kosztów, jakie miały zostać poniesione na cel remontu. Wnioskodawcy podnieśli, iż decyzja narusza rażąco przepisy postępowania administracyjnego - w szczególności art. 28 K.p.a. poprzez przeprowadzenie postępowania, a następnie skierowanie decyzji Naczelnika Dzielnicy K. - S. z dnia 27 lutego 1984r. do osoby nieistniejącej tj. wobec "masy spadkowej po A.A.D. " i nieżyjącej - A.A.D. oraz art. 7 w związku z art. 6 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1-4 ustawy z dnia 22 kwietnia 1959r. o remontach i odbudowie oraz o wykańczaniu budowy i nadbudowie budynków. Organ wskazał, że budynek przy [...] należał do zespołu budowlanego dawnej zabudowy, wymagającego uporządkowania. Tak więc prowadzony w nim remont, przebudowa, rozbudowa czy wszelkie ulepszenia itp. Winny być przeprowadzone w trybie art. 6 ustawy remontowej. Natomiast ewentualne przejęcie takiego remontowanego budynku, mogło nastąpić tylko w oparciu o przepis art. 7 ust. 1 ustawy, który określał też warunki, które musiały być spełnione, by przejęcie takie mogło nastąpić. Kolegium powołało się na wyrok NSA - Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie z dnia 21 sierpnia 2002 r., sygn. akt II SA/Kr 1894/00, w którym wykluczono zastosowanie art. 16 ustawy remontowej w stanie faktycznym objętym przedmiotem rozpoznania w tej sprawie. Materiał dowodowy jakim dysponował organ administracyjny wydający w dniu 27 lutego 1984 r. decyzję o przejęciu nieruchomości położonej w K. przy [.,..] na rzecz Skarbu Państwa, uprawnia do stwierdzenia, iż w przedmiotowej sprawie nie zachodziła przesłanka, aby budynek po wykonanych robotach budowlanych, o których mowa w art. 7 ust. 1 ustawy remontowej, miał być, przeznaczony na potrzeby mieszkańców tego zespołu. Nie została spełniona także druga przesłanka odnosząca się do kosztów remontu, które przekraczałyby o 50 % wartość techniczną budynku. Kolegium dostrzegło okoliczność, że część akt w przedmiotowej sprawie ulegała zgodnie z prawem za zgodą Archiwum Państwowego w K. zniszczeniu, jednak mając na uwadze zachowany materiał dowodowy możliwe jest stwierdzenie, że objęta niniejszym postępowaniem decyzja została wydana z naruszeniem prawa. Stąd też dokonując weryfikacji decyzji Naczelnika Urzędu Dzielnicowego K. -S. z dnia 27 lutego 1984r., stwierdzono, że wydana ona została z rażącym naruszeniem art. 2, art. 3, art. 6, art. 7 oraz art. 16 ust. 1 ustawy o remontach i odbudowie oraz wykańczaniu budowy i nadbudowie budynków, jak też z naruszeniem art. 7 K.p.a. (art. 5 K.p.a. w ówczesnym brzmieniu), art. 77 K.p.a. (art. 71 K.p.a. w ówczesnym brzmieniu) i art. 107 § 3 K.p.a. (art. 99 § 3 K.p.a. w ówczesnym brzmieniu). Organ orzekając w sprawie wprawdzie ustalił w sposób prawem nakazany rozmiar i zakres planowanego remontu lecz nie doręczył tej decyzji właścicielowi, ograniczając jego prawo do samodzielnego wykonania nakazanych prac. Nie posiadał też, wydając kwestionowaną decyzję prawidłowo ustalonych danych, by móc stwierdzić, iż zaistniały w sprawie przesłanki zawarte w przepisie art. 16 ust. 1 ustawy remontowej. Wykazane wyżej uchybienia posiadają walor rażącego naruszenia prawa.