Wyrok WSA w Warszawie z dnia 24 września 2013 r., sygn. VII SA/Wa 510/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Paweł Groński (spr.), , Sędzia WSA Jolanta Augustyniak-Pęczkowska, Sędzia WSA Maria Tarnowska, Protokolant sekr. sąd. Agnieszka Ciszek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 września 2013 r. sprawy ze skarg K. S. i K. L. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] stycznia 2013r. znak [...] w przedmiocie nakazu doprowadzenia zabytku do jak najlepszego stanu skargę oddala

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] stycznia 2013 r. nr [...] Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego, działając na podstawie art. 89 pkt 1 i art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. z 2004 r. Nr 162, poz. 1568, ze zm. - dalej jako "ustawa") oraz art. 17 pkt 2, art. 127 § 2 i art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267 - dalej: kpa), po rozpatrzeniu odwołania K. L. od decyzji [...] Konserwatora Zabytków nr [...], z dnia [...] lutego 2012 r., nakazującej K. L. doprowadzić zabytek - strefę ochrony konserwatorskiej "[...] Historyczny" do jak najlepszego stanu poprzez rozbiórkę zabudowy tarasu w budynku przy ul. [...] w [...], w terminie sześciu miesięcy od dnia w którym decyzja stanie się ostateczna, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Z akt postępowania administracyjnego wynika, że [...] Konserwator Zabytków decyzją Nr [...], z dnia [...] stycznia 2011 r., l.dz. [...], nakazał K. L. doprowadzić zabytek - strefę ochrony konserwatorskiej "[...] Historyczny" do jak najlepszego stanu poprzez rozbiórkę zabudowy tarasu w budynku przy ul. [...] w [...], w terminie sześciu miesięcy od dnia w którym decyzja stanie się ostateczna.

Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego po rozpatrzeniu odwołania K. L., decyzją z dnia [...] września 2011 r., l.dz. [...], uchylił zaskarżoną decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji. W uzasadnieniu organ odwoławczy podzielił pogląd organu pierwszej instancji, że ingerencja w wygląd zewnętrzny budynku, która nie jest zgodna z przyjętą praktyką konserwatorską, będzie wpływać ujemnie na całą historyczną substancję danego układu urbanistycznego, powodując trwały uszczerbek dla jego walorów zabytkowych. Takim działaniem w ocenie organu drugiej instancji niewątpliwie będzie wykonanie przebudowa tarasu w budynku przy ul. [...] w [...] poprzez jego oszklenie. Powyższa decyzja została uchylona, ponieważ organ konserwatorski nie zapewnił udziału w postępowaniu wszystkim jego stronom, przez co naruszył zasadę wyrażoną w art. 10 § 1 k.p.a. Właścicielkami nieruchomości przy ul. [...] w [...], położonej na dz. ew. nr [...], są K. L., K. S., a także M. G.. Tymczasem [...] Konserwator Zabytków nie doręczył zaskarżonej decyzji M. G..