Wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 sierpnia 2013 r., sygn. IV SA/Wa 1042/13

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Łukasz Krzycki (spr.), Sędziowie sędzia WSA Marta Laskowska-Pietrzak, sędzia WSA Wanda Zielińska-Baran, Protokolant ref. staż. Filip Rutkowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 sierpnia 2013 r. sprawy ze skargi J. N. na postanowienie Ministra Środowiska z dnia [...] marca 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uzgodnienia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem Minister Środowiska, na zasadzie art. 138 § 1 pkt 1, w zw. z art. 144 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2013 r., poz. 267), zwanej dalej "K.p.a.",, utrzymał w mocy postanowienie Dyrektora [...] Parku Narodowego, z [...] listopada 2012 r., którym, na podstawie art. 53 ust. 4 pkt 7, w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r., poz. 647 ze zm.), odmówiono uzgodnienia projektu decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie 3 budynków mieszkalnych jednorodzinnych wolnostojących, przy ul. [...] na działce nr ew. [...] w D. (gm. L.).

Uzasadniając orzeczenie, przywołano następujące okoliczności faktyczne i uwarunkowania prawne sprawy:

- ochronę przyrody realizuje się, między innymi, poprzez obejmowanie zasobów, tworów i składników przyrody formami ochrony przyrody - art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz.U. z 2009 r. Nr 151, poz. 1220 ze zm.) - w tym poprzez tworzenie parków narodowych (art. 6 ust. 1 pkt 1); park narodowy jest najwyższą formą ochrony przyrody w Polsce, a podstawę do jego tworzenia stanowi interes publiczny; parki narodowe, jako najcenniejsze obszary przyrodnicze stanowią swoiste refugia (biocentra) dzikiej przyrody w porównaniu do innych (poza rezerwatami przyrody) cennych obszarów przyrodniczych; obszary te spełniają fundamentalną rolę w ochronie zasobów genetycznych, podtrzymujących różnorodność biologiczną nie tylko bezpośrednio na ich terenie ale także zasilając oraz stabilizując znaczenie ekologiczne terenów do nich przyległych; zważywszy na fakt, że park narodowy tworzy się w celu ochrony przed zniszczeniem całej, szczególnie cennej przyrody, wraz z całokształtem powiązań ekologicznych w jego otoczeniu, w ustawie o ochronie przyrody uwzględniono pojęcie zagrożenia zewnętrznego (w odróżnieniu od zagrożenia wewnętrznego), jak również pojęcie otuliny parku narodowego jako swoistej strefy buforowej, strefy ochronnej zabezpieczającej walory przyrodnicze parku przed różnego rodzaju wpływami (generalnie antropogenicznego pochodzenia) mogącymi powodować ewentualną ich degradację; ustawodawca miał w tym miejscu na myśli wszelkie negatywne czynniki (zagrożenia), a więc również te działające pośrednio, znajdujące się nie tylko w granicach samego parku narodowego, lecz także poza jego obszarem; wyraźnie wskazał, że zagrożeniem może być czynnik "mogący" wywołać niekorzystne zmiany (oddziaływanie pośrednie), niekoniecznie zaś czynnik bezpośrednio je wywołujący,