Postanowienie WSA w Warszawie z dnia 3 lipca 2013 r., sygn. VI SAB/Wa 101/13

Odrzucenie skargi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Maliszewska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka Sędzia WSA Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz Protokolant ref. staż. Katarzyna Skurzyńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 lipca 2013 r. sprawy ze skargi R. S.A. z siedzibą w [...] na bezczynność Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji w przedmiocie zwrotu nadpłaty postanawia: 1. odrzucić skargę; 2. zwrócić skarżącej R. S.A. z siedzibą w [...] kwotę 100 (słownie: sto) złotych, uiszczoną tytułem wpisu od skargi.

Uzasadnienie

[...] S.A. z siedzibą w W. (nazywane dalej: "Spółką", "skarżącą"), pismem z dnia [...] września 2012 r., na podstawie art. 149, art. 150 § 1 i art. 151 § 1 ust. 2 k.p.a. w zw. z art. 145a k.p.a. złożyło do Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji (nazywanego dalej "Przewodniczącym KRRiT") wniosek o wznowienie postępowania w sprawie decyzji Przewodniczącego KRRiT z dnia [...] lutego 2010 r. Nr [...]zmieniającej koncesję Nr [...]z dnia [...] czerwca 2002 r. na rozpowszechnianie programu radiowego pod nazwą "[...]" w zakresie opłaty za zmianę (rozszerzenie) koncesji na kwotę 16.874 zł, uchylenie decyzji w tym zakresie i wydanie decyzji co do istoty sprawy ustalającej wysokość opłaty za dokonanie zmiany koncesji na kwotę 82 zł oraz o wstrzymanie wykonania decyzji.

Skarżąca powołała się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 lipca 2011 r. wydany w sprawie P 9/09, którym orzeczono o niezgodności art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz U. z 2011 r. Nr 43, poz. 226 ze zm.) z art. 217 i art. 92 ust. 1 Konstytucji RP oraz o niezgodności rozporządzenia Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia 4 lutego 2000 r. w sprawie opłat za udzielenie koncesji na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych (Dz.U. Nr 12, poz. 153 ze zm.) z art. 92 ust. 1 Konstytucji RP. Trybunał orzekł, że ww. przepisy tracą moc obowiązywania z upływem dwunastu miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w dzienniku Ustaw RP.