Wyrok WSA w Warszawie z dnia 18 lipca 2013 r., sygn. I SA/Wa 420/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Gabriela Nowak Sędziowie: WSA Małgorzata Boniecka-Płaczkowska (spr.) WSA Tomasz Szymdt Protokolant starszy sekretarz sądowy Artur Dobrowolski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 lipca 2013 r. sprawy ze skargi W. D. i T. S. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] grudnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności orzeczenia oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] grudnia 2012 r. nr [...] Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej po rozpatrzeniu wniosku W. D. i T. S. o ponowne rozpatrzenie sprawy rozstrzygniętej decyzją tego organu z [...] sierpnia 2012 r. nr [...] o odmowie stwierdzenia nieważności orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w W. z [...] września 1962 r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję z [...] sierpnia 2012 r.

W uzasadnieniu wskazano, że Minister Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej decyzją z [...] sierpnia 2012 r. odmówił stwierdzenia nieważności orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w W. z [...] września 1962 r. odmawiającego ustanowienia użytkowania wieczystego do gruntu nieruchomości [...] położonej przy ulicy [...], ozn. nr hip. [...], działka nr [...] o pow. [...] m2. W uzasadnieniu podano, że zgodnie z obowiązującym planem zagospodarowania przestrzennego teren przedmiotowej nieruchomości przeznaczony był pod przemysł budowlany i magazyny, a ponadto została ona objęta decyzją ustalającą lokalizację dla rozbudowy drukarni [...]. W świetle powyższych okoliczności odmowa ustanowienia użytkowania wieczystego była, zdaniem organu nadzoru, zasadna.

Od powyższej decyzji W. D. i T. S. złożyły wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. Wnioskodawczynie podniosły, że Minister powołał się w swojej decyzji na niepublikowany plan zagospodarowania przestrzennego, który, co za tym idzie, nie mógł mieć żadnej mocy obowiązującej. Ponadto - nawet jeśli zapisy tego planu obowiązywały - to dotychczasowa właścicielka mogła korzystać z nieruchomości, bowiem nie istniał zakaz prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby fizyczne w dziedzinie przemysłu budowlanego oraz budowy przez takie osoby magazynów. W opinii wnioskodawczyń J. S. mogła również zbudować drukarnię, bowiem zgodnie z ustawą z 3 stycznia 1946 r. o przejęciu na własność Skarbu Państwa podstawowych gałęzi gospodarki narodowej przejęte przez Państwo były tylko wymienione kategorie drukarni, pozostałe zaś mogły stanowić własność prywatną.