Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 2 lipca 2013 r., sygn. II SA/Ol 468/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Zbigniew Ślusarczyk Sędziowie Sędzia WSA Ewa Osipuk Sędzia WSA Adam Matuszak (spr.) Protokolant specjalista Karolina Hrymowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 lipca 2013 r. sprawy ze skargi M. A. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie wynagrodzenia za usunięcie i parkowanie pojazdu oddala skargę.

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 4 grudnia 2012 r., M. A. zwrócił się do Urzędu Gminy D. o przyznanie wynagrodzenia w kwocie 2.398,50 zł. brutto, za usunięcie z drogi i parkowanie pojazdu marki "[...]". Zawiadomieniem z dnia 7 grudnia 2012 r., wniosek przekazano zgodnie z właściwością, Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w O. celem załatwienia.

Postanowieniem z dnia 5 marca 2013 r., znak: "[...]", organ pierwszej instancji, przyznał M. A. wynagrodzenie za dozór oraz zwrot koniecznych wydatków związanych z usunięciem oraz przechowywaniem pojazdu marki "[...]", oznaczonego nr rej. "[...]", w łącznej wysokości 305 zł netto. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia Organ wskazał art. 102 § 2 i § 4 w zw. z art. 17 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2012 r. Nr 174, poz. 1015 ze zm.), dalej jako: u.p.e.a..

Uzasadniając rozstrzygnięcie Naczelnik Urzędu Skarbowego podniósł, że wnioskodawca nie wskazał i nie udokumentował faktu poniesienia konkretnych wydatków związanych z dozorem, a zamiast tego, jako podstawę wyliczeń wskazał wyłącznie stawki wynikające z uchwał podejmowanych przez lokalne organy jednostek samorządu terytorialnego. W konsekwencji organ przyjął, iż skoro stron nie łączyła żadna umowa, a pomimo wezwania wnioskodawca nie udokumentował faktycznych kosztów utrzymania parkingu, na którym był przechowywany samochód, to istnieje podstawa do przeprowadzenia postępowania dowodowego we własnym zakresie. Za podstawę wyliczeń żądanego przez wnioskodawcę wynagrodzenia, przyjęto poziom stawek stosowanych przez inne podmioty prowadzące działalność gospodarczą o profilu zbliżonym do działalności strony. Ponadto, do analizy włączono umowy z 2004 r., zawarte z T. R., dotyczące świadczenia usług polegających na załadunku, rozładunku oraz przewozie ruchomości (w tym samochodów osobowych). Przy zastosowaniu metody porównawczej wykazano, że stawki wskazane przez stronę wykazują dużą dysproporcję w stosunku do stawek stosowanych przez innych przedsiębiorców. Naczelnik wskazał, iż stawki zaproponowane we wniosku przez stronę odbiegają w sposób znaczący od przyjętych w stosunkach danego rodzaju oraz podkreślił, iż nie znajdują zastosowania w przypadku Skarbu Państwa, ponieważ odnoszą się one do pierwotnych właścicieli pojazdów, a ich wysokość stanowi sankcję za nieodebranie porzuconego pojazdu w wyznaczonym terminie.