Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 6 czerwca 2013 r., sygn. II SA/Ol 305/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bogusław Jażdżyk Sędziowie Sędzia WSA Ewa Osipuk Sędzia WSA Zbigniew Ślusarczyk (spr.) Protokolant St. sekretarz sądowy Grażyna Wojtyszek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 czerwca 2013 r. sprawy ze skargi Spółki A na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie zezwolenia na urządzanie gier na automatach o niskich wygranych oddala skargę. WSA/wyr.1 - sentencja wyroku

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia "[...]" Spółka A (dalej jako: skarżąca) zwróciła się do Dyrektora Izby Celnej w "[...]" o wznowienie postępowania w sprawie o wydanie zezwolenia na urządzanie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa, zakończonego ostateczną decyzją Dyrektora Izby Celnej w "[...]" z dnia "[...]", znak "[...]", utrzymującą w mocy decyzję tego organu z dnia "[...]" umarzającą postępowanie w sprawie udzielenia zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa. Wniosek o wznowienie postępowania skarżąca uzasadniła wydaniem dnia 19 lipca 2012 r. przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyroku w sprawach połączonych C-213/11, C-214/11, C-217/11. Zdaniem skarżącej wyrok ten dotyczy wykładni przepisów prawa krajowego, które znajdują zastosowanie w sprawach zakończonych wskazanymi wyżej decyzjami, w szczególności art. 129 ust. 2, art. 135 ust. 2 i art. 138 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, w odniesieniu do dyrektywy nr 98/34/WE. Odpowiada to, zdaniem skarżącej, przesłance wznowienia postępowania wynikającej z przepisu art. 240 § 1 pkt 11 Ordynacji podatkowej, w myśl którego sprawę zakończoną ostateczną decyzją wznawia się, jeżeli orzeczenie TSUE ma wpływ na treść wydanej decyzji.

Decyzją z dnia "[...]", Nr "[...]", Dyrektor Izby Celnej, działając na podstawie art. 243 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749, dalej jako: O.p.) odmówił wznowienia postępowania. W uzasadnieniu decyzji wskazał m.in., że w sprawie nie zostało zakończone postępowanie sądowoadministracyjne dotyczące legalności decyzji ostatecznej z dnia "[...]", znak "[...]". Mianowicie, wyrokiem z dnia 26 sierpnia 2010 r. (sygn. II SA/Ol 527/10) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie oddalił skargę na decyzję objętą wnioskiem o wznowienie postępowania, a skarga kasacyjna od powyższego wyroku została wywiedziona przed złożeniem wniosku o wznowienie postępowania, tj. przed dniem "[...]". Organ podniósł, iż w sprawie wystąpiła sytuacja, w której z jednej strony toczy się postępowanie sądowoadministracyjne w zakresie kontroli legalności decyzji zaskarżonej skargą kasacyjną (decyzja nie jest jeszcze prawomocna), a z drugiej strony skarżąca zwróciła się o wszczęcie w trybie nadzwyczajnym postępowania dotyczącego wskazanej decyzji. Dyrektor podniósł, iż zgodnie z art. 56 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej jako: p.p.s.a.) w razie wniesienia skargi do sądu po wszczęciu postępowania administracyjnego w celu zmiany, uchylenia, stwierdzenia nieważności aktu lub wznowienia postępowania, postępowanie sądowe podlega zawieszeniu. Przepis ten ma w założeniu zapobiegać rozstrzyganiu o bycie prawnym decyzji jednocześnie w dwóch konkurencyjnych trybach. O ile zatem nie toczy się jeszcze postępowanie sądowoadministracyjne w momencie uruchomienia któregoś z nadzwyczajnych trybów weryfikacji decyzji na drodze administracyjnej, ustawodawca przyznaje pierwszeństwo postępowaniu już zainicjowanemu przed organami administracyjnymi, nakazując w tym wypadku zawieszenie postępowania sądowego. Artykuł 56 ustawy p.p.s.a. nie normuje natomiast tego, czy dopuszczalne jest po wniesieniu skargi do sądu administracyjnego wszczęcie przez organ administracji publicznej postępowania w celu zmiany, uchylenia lub stwierdzenia nieważności zaskarżonego aktu lub wznowienia postępowania. Ustawy procesowe, które regulowały postępowanie sądowoadministracyjne przed wejściem w życie ustawy p.p.s.a., również nie zawierały takich unormowań. Jednakże na ich tle, zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie przyjmowano, że wniesienie prawnie skutecznej skargi do sądu administracyjnego stanowi przeszkodę do wszczęcia w sprawie nadzwyczajnego postępowania administracyjnego. Stanowisko to należy uznać za aktualne także na gruncie p.p.s.a. Dyrektor podniósł, że analizując treść art. 56 p.p.s.a. trzeba mieć na uwadze, że ratio legis tego przepisu zmierzało do uniknięcia kumulacji dwóch trybów rozpatrywania sprawy, natomiast każde rozstrzygnięcie merytoryczne dokonane przez organ w czasie, gdy toczy się już postępowanie przed sądem administracyjnym, prowadziłoby do zbędnego mnożenia postępowań. Kumulacja postępowań, a właściwie zapadłych w ich wyniku rozstrzygnięć, byłaby nie tylko zbędna, ale i niepożądana z uwagi na mogące stąd wyniknąć dodatkowe komplikacje i - de facto - wydłużenie się postępowań, a także z uwagi na konieczność ochrony autorytetu zapadłych orzeczeń.