Wyrok WSA w Lublinie z dnia 5 czerwca 2013 r., sygn. I SA/Lu 55/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krystyna Czajecka-Szpringer (sprawozdawca), WSA Halina Chitrosz, NSA Danuta Małysz, Protokolant Referent Ewelina Piskorek, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 24 maja 2013 r. sprawy ze skargi L.W. P. P. D. D. Sp. z o.o. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w sprawie podatku od nieruchomości za 2011 r. - oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze po rozpatrzeniu odwołania A. od decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej, wydanej przez Wójta Gminy [...] w sprawie określenia wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2011 r. w kwocie 31.158 zł, utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu decyzji organ podatkowy pierwszej instancji wskazał, że postępowanie w zakresie dopuszczalności stwierdzenia nieważności decyzji ma charakter wyjątkowy w stosunku do zasady trwałości i stabilności decyzji ostatecznej. Powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych Kolegium stwierdziło, że sprawa o stwierdzenie nieważności decyzji ma odrębny charakter od sprawy zakończonej ostateczną decyzją. Organ rozpatrujący taką sprawę nie może być traktowany jako kolejna instancja. Zatem argumenty, które potencjalnie mogą stanowić podstawę do eliminacji decyzji administracyjnej przez organ drugiej instancji na skutek wniesionego odwołania nie muszą być skuteczne w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji.

W ocenie Kolegium brak jest podstaw do stwierdzenia nieważności decyzji Wójta Gminy, bowiem została ona wydana bez rażącego naruszenia przepisów prawa.

W zakresie naruszenia prawa mogącego polegać na nieuwzględnieniu okoliczności, że Spółka dokonała otwarcia likwidacji i nie prowadzi działalności gospodarczej Kolegium stwierdziło, że dopiero ustanie bytu prawnego spółki i wykreślenie jej z Krajowego Rejestru Sądowego spowoduje, że przestanie być ona przedsiębiorcą. Natomiast odnosząc się do argumentów spółki uzasadniających wyłączenie z opodatkowania posiadanych przez nią budynków organ uznał, że nieprowadzenie działalności w budynku stanowiącym przedmiot opodatkowania ze względów ekonomicznych, trudności z uzyskaniem zleceń czy też zły stan instalacji i konstrukcji dachu budynku, nie skutkują zaistnieniem "względów technicznych", gdyż przeszkody te nie mają charakteru trwałego i obiektywnego.