Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 28 maja 2013 r., sygn. II SA/Po 352/13

Dnia 28 maja 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Świstak Sędziowie Sędzia WSA Barbara Drzazga (spr.) Sędzia WSA Jakub Zieliński Protokolant st. sekr. sąd. Ewa Wąsik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 maja 2013 roku sprawy ze skargi L. K. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] lutego 2013 roku Nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień do świadczenia pieniężnego ; oddala skargę

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 27 stycznia 2012 r. sygn. akt II SA/Po 815/1 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uchylił decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] lipca 2011 r., utrzymującą w mocy decyzję tego samego organu z dnia [...] marca 2011 r. o odmowie L. K. przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego.

W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził, że o deportacji, w rozumieniu art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. Nr 87, poz. 395 ze zm.), dalej: ustawa, można mówić w stosunku do dziecka zarówno wtedy, gdy zostało ono wywiezione wraz z rodzicami na roboty przymusowe, jak i gdy wywieziona na roboty przymusowe kobieta urodziła dziecko w miejscu wykonywania tych robót. Jest to bowiem oczywiste, że dziecko dzieli los rodziców i do deportacji dziecka odnoszą się te same przyczyny, jakie spowodowały deportowanie (wywiezienie) do pracy przymusowej rodziców czy też matki dziecka. Zdaniem Sądu, Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych (dalej: Kierownik Urzędu) uzasadniając zaskarżoną decyzję stwierdził, że wziął pod uwagę całokształt zebranego materiału dowodowego. Wydając decyzję w sprawie przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego organ związany był przepisami postępowania administracyjnego, w tym art. 7, art. 75, art. 77 i art. 80 kpa. Wniosek taki wprost wypływa z treści art. 4 ust. 4 ustawy, który nakazuje do postępowania dotyczącego ustalenia lub odmowy przyznania świadczenia stosować przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Wprawdzie uprawnienie do przedmiotowego świadczenia jest przyznawane decyzją Kierownika Urzędu na podstawie wniosku zainteresowanej osoby, zaopiniowanego przez właściwe stowarzyszenie osób poszkodowanych, i dokumentów oraz dowodów potwierdzających rodzaj i okres represji (art. 4 ust. 1 ustawy), jednakże nie stanowi to ustawowego ograniczenia zakresu postępowania dowodowego. Dla przykładu Sąd wskazał, że opinia właściwego stowarzyszenia, o której mowa w art. 4 ust. 1 powołanej ustawy jest tylko jednym z dowodów w sprawie o przyznanie uprawnienia do świadczenia, podlegającym ocenie przez organ orzekający po przeprowadzeniu wyczerpującego postępowania dowodowego i z uwzględnieniem całokształtu materiału dowodowego, a brak opinii właściwego stowarzyszenia nie wyklucza możliwości załatwienia sprawy. Również rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 grudnia 1999 r. w sprawie wymaganych dokumentów i dowodów potwierdzających rodzaj represji i okres jej trwania oraz szczegółowego trybu postępowania przy składaniu i rozpatrywaniu wniosków o przyznanie świadczenia pieniężnego przysługującego osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. Nr 111, poz. 1300), wydane na podstawie art. 4 ust. 3 ustawy, nie zwalnia organu od przeprowadzenia postępowania dowodowego z poszanowaniem zasad procedury administracyjnej.