Wyrok WSA w Lublinie z dnia 14 maja 2013 r., sygn. III SA/Lu 49/13

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Marcinowski, Sędziowie WSA Jacek Czaja,, WSA Grzegorz Wałejko (sprawozdawca), Protokolant Asystent sędziego Radosław Kot, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 14 maja 2013 r. sprawy ze skargi M.L. na decyzję Wojewody z dnia [...] listopada 2012 r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr SO-ZK.5343.32.2012.MG; II. określa, że decyzje wymienione w pkt I nie podlegają wykonaniu w całości.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia (...) listopada 2012 r. Wojewoda Lubelski, po rozpatrzeniu odwołania M. L., utrzymał w mocy decyzję z dnia (...) sierpnia 2012 r., którą Prezydent Miasta (...) orzekł o wymeldowaniu z pobytu stałego M. L. z lokalu nr (...) przy ulicy (...) w (...).

W uzasadnieniu decyzji Wojewoda Lubelski wskazał, że organ pierwszej instancji orzekł o wymeldowaniu M. L. z pobytu stałego z lokalu nr (...) przy ulicy (...) w (...), ponieważ według ustaleń tego organu skarżący faktycznie nie mieszka w lokalu. Organ odwoławczy ustalił, że przedmiotowy lokal jest mieszkaniem spółdzielczym i spółdzielcze prawo do tego lokalu posiadają U. R. oraz jej były mąż M. L. Postępowanie o wymeldowanie z pobytu stałego M. L. zostało wszczęte na wniosek U. R. Wojewoda Lubelski wskazał, że organ meldunkowy zgodne z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993, ze zm., dalej powoływanej także jako "ustawa"), rozpatrując wniosek o wymeldowanie osoby z pobytu stałego ustala tylko, czy osoba faktycznie zamieszkuje w lokalu, w którym jest zameldowana na pobyt stały czy też lokal ten opuściła. Nie bierze się pod uwagę prawa własności lokalu. Organ drugiej instancji stwierdził, że z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż M. L. nie mieszka w lokalu nr (...) przy ulicy (...) w (...). Organ odwoławczy podniósł, że fakt niezamieszkiwania w przedmiotowym lokalu potwierdzają zeznania świadków oraz przeprowadzone przez organ pierwszej instancji oględziny lokalu. Wskazano, że w czasie oględzin M. L. nie był obecny w lokalu, a wygląd pokoju, w którym skarżący ma prawo zamieszkiwać zgodnie z wyrokiem sądu w sprawie rozwodowej, nie wskazywał na zamieszkiwanie w nim skarżącego. Załączone do akt sprawy fotografie pokoju, wykonane przez U. R., zaprzeczają zawartemu w odwołaniu twierdzeniu M. L., że nocuje on w przedmiotowym lokalu codziennie od marca 2012 r. Zdaniem organu odwoławczego samo nocowanie, bez korzystania z kuchni i łazienki jak i bez energii elektrycznej nie oznacza faktycznego zamieszkiwania w miejscu stałego zameldowania. Organ drugiej instancji wskazał również, że korespondencja kierowana do skarżącego na adres lokalu nr (...) przy ulicy (...) odbierana jest przez M. L. z dużym opóźnieniem, co świadczy o tym, że skarżący nie przebywa w miejscu stałego zameldowania, a korespondencję w późniejszym terminie odbiera na poczcie. Odnosząc się do twierdzenia M. L., że jego była żona utrudnia mu zamieszkiwanie w lokalu nr (...) organ wskazał, że brak jest dokumentów potwierdzających ten fakt, a ponadto M. L. posiada klucz do mieszkania. Wprawdzie Prokuratura Rejonowa w (...) nadzorowała dochodzenie w sprawie naruszenia miru domowego, kradzieży i uszkodzenia mienia na szkodę M. L., ale dochodzenie to umorzyła, przy czym skarżący złożył zażalenie na to postanowienie. W ocenie organu odwoławczego skarżący nie podejmował przewidzianych prawem środków w celu obrony swych praw do przebywania w lokalu. Organ wskazał, że dalsze zameldowanie M. L. w tym lokalu byłoby fikcją w świetle obowiązujących przepisów meldunkowych. Wobec powyższego Wojewoda Lubelski stwierdził, że zaistniała przesłanka do wymeldowania skarżącego z pobytu stałego z lokalu.