Wyrok WSA w Warszawie z dnia 24 kwietnia 2013 r., sygn. IV SA/Wa 2638/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alina Balicka (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Krystyna Napiórkowska, Sędzia WSA Wanda Zielińska-Baran, Protokolant sekr. sąd. Marek Lubasiński, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 kwietnia 2013 r. sprawy ze skargi E. M. na decyzję Rady do Spraw Uchodźców z dnia [...] października 2012 r. nr [...] w przedmiocie nadania statusu uchodźcy oddala skargę

Uzasadnienie

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na decyzję Rady do Spraw Uchodźców z dnia [...] października 2012 r., nr [...], utrzymującą w mocy decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z dnia [...] sierpnia 2012 r., nr [...], w przedmiocie odmowy nadania statusu uchodźcy, złożył E. M., obywatel Demokratycznej Republiki K.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ wskazał, że E. M. został zatrzymany podczas odprawy paszportowej w dniu 11 czerwca 2012 r. z uwagi na posługiwanie się b. paszportem noszącym znamiona przerobienia strony personalizacyjnej. Wnioskiem z dnia 12 czerwca 2012 r. E. M. zainicjował postępowanie administracyjne o nadanie statusu uchodźcy powołując się na zagrożenie dla jego życia w Demokratycznej Republice K. wynikające z politycznej działalności jego matki, która popierała w wyborach prezydenckich kontrkandydata prezydenta J. K.

Rada do Spraw Uchodźców uznała, że obawa E. M. przed prześladowaniem w kraju pochodzenia z powodu rasy, religii, narodowości, przekonań politycznych lub przynależności do określonej grupy społecznej nie jest uzasadniona realną, wiarygodną obawą i obawa ta nie znajduje odzwierciedlenia w rzeczywistości. Przeprowadzone postępowanie nie wykazało, aby E. M. można było uznać uchodźcą w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2012 r. poz. 680). W ocenie organu zebrany w sprawie materiał dowodowy jest niewiarygodny w części deklarowanych przez niego faktów. Zeznania E. M. na temat aktywności politycznej matki organ uznał za lapidarne i ogólnikowe. Nie dał również wiary całkowitej niewiedzy E. M. na temat losów członków rodziny zatrzymanych przez siły rządowe. Ponadto za mało prawdopodobną sytuację organ przyjął brak osobistego zaangażowania E. M. w organizacji wyjazdu z Demokratycznej Republiki K.